Onurla ben hamileyim diyebilmek .

 Bugün 1 Aralık. Televizyondaki hava durumlarına bakarsanız kış gelmiş,Yurdun bir çok yerinde ısı oldukça düşmüş.Kar yağışı beklendiği de söyleniyor. 

 Ben şu anda penceremden bakıyorum. Dışarda güneşli mis gibi bir hava var.Bahçedeki begonviller, Japon gülleri çıldırmış durumda. Yazın sıcak günlerine inat çiçekler açtıkça açmış.Buradan baktığımda hiç de kış gelmiş gibi gözükmüyor. Gerçi geceleri biraz ayaz çıkıyor ama bir hırka giyerek onu da geçiştiriyoruz.

 Sanırım yaşadığım bölgenin özellikleri bu hava durumu. Aralık ayında sonbaharın daha bitmediğini görmek çok güzel.

 Dün gece aklıma geldi. Daha doğrusu aklıma seyrettiğim televizyon dizileri düşürdü. Son günlerde dizilerde moda olan hep bir hamilelik haberi. Kimi yalandan hamileyim diyor erkeğini evlenmeye zorlamak için, kimi ise ailesinden saklıyor hamileliğini öldürülmemek için. Hepsinde ortak olan hamileliğin hep bir koz veya suç gibi algılanması. 

 Oysa ne güzel bir haber değil mi? Ben hamileyim, içimde bir bebek büyüteceğim, günü geldiğinde annelik gibi kutsal bir mertebeye erişeceğim, ben olağanüstü bir tabiat olayını gerçekleştireceğim müjdesini vermek.

 Ben iki bebek dünyaya getirdim. İkisinin hamilelik haberini ne kadar mutlulukla aldığımı, bu görevi nasıl büyük bir onurla 9 ay taşıdığımı, günler aylar geçtikçe, hatta doğum yaklaştıkça başımın nasıl onurla yükseldiğini anımsıyorum omuzlarımda.

 Neden bir kadın bu kadar onurlu bir olayı acı ile istemiyerek , gizleyerek utanarak söyler. Hatta söyleyemez. 

 Toplumun baskısı nticesinde veya istenmeyen durumlarda kadın çok şerefle taşıyacağı bu görevi gizlemek , utanmak zorunda kalıyor.

  Bence dünyanın en şerefli mesleği annelik ve bunun başlangıcı hamilelik. 

  Herkesin bu kutsal  yükü onurla taşıyacağı  şartların oluşması dileğim. 

  İyisi mi ben  gene çiçeklerimi izlemeye döneyim. Bu aralar en yakın arkadaşlarım onlar. Hep güzellikleri anımsatan arkadaşlarım.