Onurlu Yoksulluk

Sabah sabah bana bu yazımı yazdıran sevgili Sevim Özkan arkadaşımızın ‘Yeşil Pardesü’ isimli blog yazısı oldu. Zaten sulu gözlüyümdür, gözlerim dolu dolu okudum.

Küçük kız kardeşim Ayşe ile yaşadığımız bir anımız geldi aklıma, ortaokul sıraları idi. Bizler okula kayıt olurken, o yıllarda da halen okula bağış paraları istenirdi. Kardeşim de ben de veremeyecek durumda olduğumuzu belirtip, vermemiştik o kayıt parasını. Babamız çalışıyordu, annemizi kaybetmiştik, babamız yaşamı boyunca çalışan birisi olmuştu ve bizler okusun diye her şeyi yapardı ama normal gereksinimlerimizi karşılayabilecek kadar gelirimiz vardı.

İşte biz kayıt parasını vermediğimiz ve durumuz kötü diye belirttiğimiz için, okul giysi yardımında bulunulacaklar listesine eklemiş bizleri. Kız kardeşime halen biraz üzülerek ama gülerek anlatır o hali. Kullanılacak durumda bir giysi verilecek olsa neyse, tipik besleme kıyafeti denilecek formda bir giysiyi kardeşimin eline tutuşturmak istemişler, hem de herkesin olduğu bir ortam da. Beni de uyardığı için o bağış gününe katılmamıştım bile. Sevgili Sevim Özkan arkadaşımın hikayesinde olduğu gibi sıcacık tutan bir monta kimse hayır demez aslında, ama hiçbir fonksiyonu olmayan garip kılıklı bir giysi ile dolaşmayı kim ister ki?

Babamız sonraki yıllarda iş yönüyle sorunlar yaşadı ve ben tam fakülteyi kazandığım sıralarda mali sıkıntımız çok arttı. Beni Nursen isimli blog yazarımız ablam okuttu, Halide isimli blog yazarı ablam evini açtı, korudu kolladı. O dönemde birkaç güzel insan ufak tefek hediyelerle katkıda bulunurlardı. Ama herkesin içinde değil ve gerçekten işe yarardı. Ben kardeşim sayesinde okuyabildim, ablam sıkıntılı günler geçirdi sanırım ama elindeki ne olsa paylaşacak birisi o, halen de hiç tanımdan internet aracılığı ile tanıdığı başka çocuklara yardımcı oluyor. Ben de elimin uzanabildiği ölçüde gereksinim duyan çocuklara yardımcı olmaya çalışıyorum ama halen eksiklik duyuyorum yeterince değil diye.

Birde son zamanlarda sürekli başkalarının yardımı ile yaşamlarını geçirmeye çalışan bir sistem görüyorum. Yoksulluk onurlu yaşanabilmeli, eğer sağlık durumu elverişliyse kişi hem çalışıp hem de yardım alabilir. Ama sürekli akan yardımlardan yaşam gücü bulmak bana yanlış geliyor.

El ele, az katıkla ama onurlu yaşantılar dileğiyle, sevgilerimle

http://img.blogcu.com/uploads/wognerinevi_aglayan_cocuk.jpg