Önyargı

Dışarıdan görünen, gözümüze ilk çarpan şeyler genelde karşımızdaki kişinin saç şekli, rengi, vücut biçimi, nasıl giyindiği ve davranışlarıdır. Yüz hatları onun milli kimliğini, duygu durumunu ele verebilir belki, o kişiyi tam olarak anlamlandırabilmek için daha yakından bakmak, daha yakından tanımak gerekir.

Zakkum mesela, çok güzel, hoş kokuludur ama zehir saçar. Bal arıları sivri dilli, kuyruğunda iğnesini taşır ama her çiçeğin nektarından olma, tatlı mı tatlı balı var.

İnsanın cafcaflı kıyafeti, tatlı dili, samimi tavrı bazen kalpsiz bir kişiliğin dolayısıyla kötü bir karakterin habercisi olabilir. Aksakallı, nur yüzlü dedelerimizi bunlarla bir tutamayız elbette. Disiplini elden bırakmayan, çatık kaşlı kişilere de denk gelebiliriz kimi zaman, kim bilir, belki de yufka yüreklinin, iflah olmaz yalnızların önde gidenidir.

Önyargı da böyle, ilk gördüğünü insanın üstüne giydiriverir. Oysa ki görünen kabuk, perdenin arkasındaki bize aittir.

Bazıları bu tabularını yıkmayı başarabilmiş, kabuğunu kırabilmiş, perdenin arkasındakileri görme yetkinliğine erişmiştir. İnsanları belirli kalıplara uydurmaz, balmumuyla kaplayıp vitrinine sıralamaz.

Bazıları içinse bu kalıplar var olmamış, ön yargı duvarlarını örmeye gerek duymamışlardır.

Bu sebepten belki de, anlaşamamamız ve kavgalarımız.

Kim bilir, belki bir gün ön yargı denen kavram kaybolur. Geçmişin kara deliğinde, hiç var olmamışcasına.