Opel Kadett

Eskilerin yeri doldurulamıyor...

Henüz kırkıma üç yıl kala, geriye dönüp de değiştirdiğim araç sayısına baktığımda her yılıma neredeyse bir araba düşüyor. Sanmayın ki çok zenginim. Benimkisi eski model ama bir o kadar da iyi durumda olan otomobillere olan bir tutku. Çoğu insan yeni otomobillere heveslenirken, ben bu yenilere kolay kolay ısınamam. Sanki, aile içine sonradan üvey bir kardeş gelmiş gibi...

Opel ailesinin en küçüklerinden, zamanın en gözdelerinden biridir Kadett de. 1975 modelinden tutun da son çıktığı 1990'lı yılların başına kadar her kasasına bindim. İnanın her birini ayrı sevdim. Hele ki, şu son kullandığım Cabrio'su aklımdan, gönlümden bir türlü çıkmıyor. O kadar titiz binmiş ki benden evvelki sahibi, kim olduğunu bilsem tebrik ederdim inanın. Her türlü detayının bakımını büyük bir titizlikle yaptırmış, oğlu kızı, sevgilisi gibi hiç üzmemiş arabayı.

O Opel'e has kokusu hâlâ içinde buram buram. O kendine has motor sesi, o çilekeş dayanıklılğı, hangi yönünü anlatsam bilmem ki. Ford'un Sierra'sı, BMW'nin 3 serisi, Toyota'nın Celica'sı, hepsi çok güzel... ama gelin görün ki Kadett her zaman ayrı bir safta durur benim için. Almanların halk için tasarladığı, gariban kesimin ayağını yerden kesen bu En Küçük Kardeş yerini maalesef Astra'ya bıraktı. Bindim. Astra da aldım, 1994 modelini, elimdeki bütün parayı sayıp... İyi hoş, ama Kadett değil. Hayır! Değil. Kadett'in yerini hiçbir model, hiçbir kasa dolduramıyor.

Trafikte tek tük Kadett gördüğümde, gözlerim yerinden fırlıyor. Sahibini durdurup sohbet edesim, arabası hakkında konuşasım geliyor. O anlatsa da ben dinlesem diyorum. Ama kabullenmem gerekiyor ki, o da aynı kaderi paylaşan Ford'un Sierra'sı gibi, bir gün trafikten de silinecek... Ama benim gönlümde, belleğimde her zaman, yaşadığım sürece kalacak...