Optimus Prime'dan nefffrett ediyoruummm..

Ya Allah aşkına sakin bir Pazar geçiremeyecek miyim ben evde… Her hafta kendime ayırabileceğim sadece bir günüm varken bu sinir bozucu ses çekilecek şey mi şimdi…

Vallahi ben almadım o transformers oyuncağı. Ben ne kadar şımartmayalım, her istediklerini yapmayalım, değer bilen çocuklar olsunlar desem de büyüklerime söz geçirmekte pek başarılı olamıyorum işte.

Neden zamane çocukları böyle abuk sabuk, gürültü kirliliği yaratan oyuncaklarla oynamayı seviyorlar anlamıyorum. Erkek çocuğu işte… Gerçi bunların benim zamanımda yaşamış versiyonları da böyleydi… Biz kıyıda köşede bebeklerimizle sessiz sedasız oynarken, onlar da tahtadan, sopadan ellerine ne geçirdilerse kılıç yapıp savaşırlardı. Olmadı sapan ellerinde minicik kuşları vurur, komşunun camını kırarlardı. Yaradılışları böyle, marstan geliyorlar ya…

Sonra biz kız kısmı okul çağına geldiğimizde isim şehir, sessiz sinema, adam asmaca falan oynardık gene sakin sakin… Tamam, sessiz sinema biraz şamatalı olurdu doğru. Ne kadar eğlenirdik. Sermayemiz kendimiz, defter ortasından koparılmış bir çift yaprak ve kalemdi. Canımız çıkardı “N” harfinden hayvan, “L” harfinden şehir bulacağız diye.. Önce bitirenimiz saymaya başlayınca sızlanmalar olurdu...

İğne ardı el dikişiyle elbiseler dikerdik bebeklerimize. Etek ördüğümü hatırlıyorum siyah saçlı, en sevdiğim bebeğime. Şimdiki kızlar bilgisayar başında soyup giydiriyorlar barbie bebeklerini.

Ne diyordum, nereye geldim yine. Çocuklara lüzumsuz oyuncak alıp yaratıcılıklarını köreltiyoruz diye düşünüyorum, yanılıyor muyum, diyecekken çocukluğumun o çok özlediğim zamanlarında buluverdim kendimi.

Ya sahiden, biz ne şanslı çocuklarmışız…