Öpülesi eller

Aylar önceydi bulunduğum ilçenin Huzurevi müdürünü aradım. 30-35 kişilik bayan arkadaş grubuyla ziyaret etmek için randevu aldım. Herkesin kendi elleriyle hazırladıkları pasta çeşitleriyle ve küçük hediye paketleriyle birlikte belirtilen tarihte ziyaret ettik. Çiçeklerimizi ve hediyelerimizi sunduk. Huzurevi çalışanları ve huzurevinde yaşayan yaşlılarımız bizleri belki de bu kadar kalabalık beklemiyorlardı.

Bizleri kalabalık görünce şaşırmış bir şekilde hangimizle konuşacaklarını bilmeden masum bir bebeğin bakışlarını gördüm yüzlerinde. Samimi duygular ortamında geçen sohbet sonrasında , Huzurevinde yaşayan yaşlılarımızı bayan arkadaşlarla birlikte piknik ortamında birlikte olmaya davet ettik ve ellerini öperek ayrıldık. Acık havada birlikte olacağımız için havaların ısınmasıyla birlikte davet ettik. Kendi ellerimizle hazırladığımız pasta börek ve piknik alanında yapılan sıcak sıcak saç böreği ile onlara sıcak bir aile ortamı yaşatmaya çalıştık. Bizlerin kim olduğumuzu bilemeden isimlerimizi dahi bilmeden beklide bizleri evlatları veya torunları yerine koydular bütün gün. Bizlerin ilgisi karşısında son derece duygulu ve memnun olarak ayrıldıklarını öpülesi ellerini öperken görebildim.

Bizler yaşlılarımızı gönderdikten sonra ağaç altında dinlenirken kendi anneannemi düşündüm yeniden. 1997 yılında 87 yaşında vefat etti. 10 yıl gibi uzun süre felçli olarak yaşamıştı. Annem ve teyzem ona çok iyi baktılar. Anneannem diğer torunlarını da severdi ama beni daha çok sevdiğini her zaman hissetmişimdir. Ölümünden tam 14 gün önceydi. Farklı bir ilde yaşayan teyzemde kalıyordu o zamanlar. Ailecek annem de dahil diğer kardeşlerimle birlikte yanına gittik. Konuşuyordu ama hafızası gitmişti. Gelenleri tanıyamaz haldeydi. Kızını annemi dahi tanıyamamıştı. Oturduğu yerden hepimize sırayla tekrar tekrar bakıyordu. Daha sonra gözlerini bana dikmişti . Teyzem "kim tanıdın mı ?" diye sordu. Adımı söylemişti. "Kimseyi tanıyamazdın torununu nasıl tanıdın? "Dedi. "Gözlerinden " demişti. Ben o zaman çok duygulanmıştım. Boynuna tekrar sarıldım. "Bak yanına geldik anneanne canının istediği bir şey var mı? " diye sordum. Bana yavaşça "halva ( helva ) yiyeceğim" dedi. Hemen gidip bir paket helva aldık. Dilinin ucuyla yedi. İkinci lokmayı zorladık. Yiyemedi. Ne zaman helva yesem anneannem aklıma gelir. Düşünüyorum da onun yaşadığı zamanlarda en lüks tatlı helva mıydı ? Huzurevindeki yaşlılarla birlikteyken sanki anneannemle birlikteymişim gibi geldi ve çok mutlu oldum bütün gün.

Diyorum ki ; Geçmişle gelecek arasında köprü olan yaşlılarımızı, huzurevlerini hiç olmasa bayram önceleri ziyaret etsek , terkedilmişlik duygularını yaşatmamak için , bayram öncesi kısmen de olsa onları mutlu edebilsek . Ziyaretcilerden hediye falan beklemiyorlar tek istedikleri sıcak bir tebessüm, tek istedikleri hatırlanmak. Nasıl olsa bir gün hepimiz yaşlanacağız.