Oradaydım

Çocukluğum Anıttepe'de geçti, şehirdışından gelen konuklarımıza Ankara'yı tanıtma turlarım hep Anıtkabir'den başlardı. Kapısından girer girmez yüzüme çarpan özeni, temizliği, uyumu, askeri bir disiplin içinde korunan huzur ve saygınlığı çok kereler kokladım. Ve sevdim.

Ama bugün bir başkaydı. Böylesi kaliteli, böylesi demokratik, kalite ve demokrasiyi sıradanlaştırmış bir topluluk Anıtkabir'de...Atamızın en huzurlu günüydü sanırım.
10binler Anıtkabirin ana alanında ellerinde Ülkemin gelincik bayrağı. Taşkınlık yok, öfke yok, aşırılık yok. Sadece kararlılık ve cumhuriyete inancı vardı.
Kadını erkeği ülkemin her kesimden insanı, delikanlılar, eli nasır tutmuş anadolu köylüleri, birbirinden zarif iş kadınları, genç kızlar ve en güzeli babalarının omzunda bu muhteşemliğe şahit olan, hatta yürekten katılan çocuklar...Övünmek gibi olmasın, ben de oradaydım!
O topluluk bir 'sivil toplum kuruluşunun' demokratik hakkını kullanmaya çalışan üyeleri değildi. Sessiz çoğunluğun görünebilen yüzüydü. O topluluk kırmızı çizginin sınırlarını zorlamaya kalkanlara,küçük bir hatırlatmaydı. Türkiyemin aydınlık, pırıl pırıl yüzüydü.
Eğer bu 'küçük kalabalık' dikkate alınmayacak kadar 'küçük olsaydı. Es geçilmeye çalışılmazdı...Es geçmeye çalışanların karşında böyle sakin böyle kararlı durmazdı.

Ülkemle gurur duyuyorum.