Orda… Engelli bir çocuk var uzakta!

 

Engelli çocuk yetiştirmek hakikaten zor bir süreç ve sabır, istikrar isteyen bir iş. Bundan dolayıdır ki aile için bu kolay olmayacak ve çilekeş bir süreçte ilerleyecektir. Aile eğer sabreder ve çocuğunun yeteneğini keşfederse işte o zaman bu çilekeş süreç keyifli, gurur verici bir sürece girer. Aileler bu konuda sürekli istişarelerde bulunmalı, kişisel gelişim kitapları ya da videoları okumalı, izlemeli. Bu konu ile ilgili ailelere ilham kaynağı olacak olan Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün bir çocuğa hikaye konusu olan güller bahçesini anlatacağız.

 

Atatürk gül bahçesinde güllerle ilgilenirken eline diken batar ve eli kanar, küçük çocuk şaşkınlıkla sorar:

-Aaa! 

-Noldu çocuk

-Senin eline diken batar mı?

-Batmaz mı?

-Senin elin kanar mı?

-Kanamaz mı?

-Ama sen Atatürk değil misin?

-Öyleyim çocuk.

-Ama.

-Sen şimdi bırak benim kim olduğumu. Bu gülü yetiştireceksen canın yanacak, elin kanayacak, güneş seni terletecek, bu bahçede gül bitmez diyenler olacak... Gül öyle yetiştirilmez böyle yetiştirilir diyenler olacak. Sen kendine şunu soracaksın: ben burayı gül bahçesi yapmak istiyor muyum? Ben burada dünyanın en güzel güllerini yetiştirmek istiyor muyum? Eğer çok istiyorsan, ne eline batan diken ne de söylenenler umurunda olmayacak. Kim olursan ol tek isteğin şu kokuyu duymak olacak. Anladın mı?

-Anladım

-Aferin sana! Hadi bakalım devam...

 

Engelli çocuklarımız bizim güllerimiz, canlarımız. Ne kadar dikenleri olursa olsun, el alem ne derse desin, yol ne kadar engebeli olursa olsun bizim çocuklarımız onlar.