Orda Bir Köy Var Uzakta...

Herkesin kendini ait hissettiği bir yer vardır. Kimisi için doğduğu yerdir bu aitlik hissini veren, kimisi için de yaşadığı yer.

Çocukluğuma dair biriktirdiğim anıların ilk şehridir İstanbul. Ondan öncesi ( Adapazarı ve Tunceli yılları ) hatırladıklarımdan çok anlatılanlardan ibaret. Bu yüzdendir İstanbul' u memleketimmiş gibi hissetmem, O' nu sahiplenmem. Ama bu sahiplenme duygusu Tunceli' li damarım ağır bastığında yerini dışlamaya bırakırdı bazende. Böyle zamanlarda İstanbul' da doğan kızkardeşimi " İstanbul' lu " diye ağlatırdık ablamla. Yetmişiki millete memleket olmuş İstanbul' u, memleketsiz olmakla bir tutardık.

Babamın tayini nedeniyle İstanbul' dan ayrılma vaktimiz geldiğinde hüzünden eser yoktu bende, çocukça bir merakla gideceğimiz şehirleri hayal ediyordum. Yaşadığım her şehir biraz memleketim oluyordu. Oranın suyundan, huyundan, dilinden kırıntılar kalıyordu bende. Hem İstanbul' lu oluyordum, hem Antalya' lı. Biraz Edirne' li, biraz Ankara' lı, biraz da Adıyaman' lı...

Yine de içimdeki eksiklik hissi dinmiyordu. Yaşadığım onca şehirden sonra doğduğum baba toprağını merak ediyordum. Yirmili yaşların ortasında bambaşka bir nedenle ( doğumumu saymazsak ) ilk kez gittiğim Tunceli, bana hiç yabancılık hissi çektirmedi. Yaşamım bu topraklardan yüzlerce kilometre uzakta geçmiş olsa da yetiştiğim kültür bana, sanki hep burada yaşamışım hissini tattırıyordu. Uzak sandığım şehir, aslında içimdeydi. Ait olduğum yeri bulduğumda, içimdeki eksiklik de eriyip kayboluverdi. Şimdi anlıyordum; ben hem kürttüm hem çingene, hem pomaktım hem tahtacı, hem lazdım hem süryani, tıpkı ANADOLU gibi.

Sevgi ve Saygılarımla...