Ortalama Bir Gün Daha

  Ortalamanın tam ortasında bir gün daha...Sıradan olan ne varsa acısını çektiğin bir anlar zinciri daha..ne cok isterdim ortalama bir gün gibi bakabilmeyi yaşama ve ne cok isterdim sıradanlığın en buyuk mutluluk olmasını.

  Meğer yıllar sonra fark ediyorum ki zaman gecse de ortalama bir şey kalmıyormuş dünden bugüne. Ne cok özluyorum ortalama gülüşleri hayalleri sevgileri ne cok istiyorum ortalama bir cocuklugun selam edişini..

Orta yaşın ortasında mı atıyor şimdi zaman bilmem ama ortalama bir ruh atsın dünden yeter diyorum. Günün ortalama bir telaşı olsun yeni adım atmaya başlayan bir bebeğin ortalama heyecanı. Hayatını ortalıgın ortalamasından kurtarabilen sıradanlığa kesfe cıkmış bir gemi olmak istiyorum..Cogu gibi bakmak istiyorum baktıkca yorulmamak ve....sonra beni cağıran bir sesin kucagında ortalama bir keder yaşamak.

 Gecede sakladığım mizahın gününe erdiğim ahın ortalamasını alıp butun carpanlarına bölmek ve elde kalan ne varsa toplayıp uzerime giymek istiyorum.

Hiç ceza almamış sucları olan bir cocuk kalbi olmak o kalpten genc bır ruh yaratmak ve o ruhtan bir adam gibi sevme yaratmak istiyorum.

 Ne kadar sıkıcıysa yanmasını beklediğin bir trafik ışığı ve o kadar heyecanlıysa o ışığın ötesinde olmak yaşamın bu kadar ortalama heyecanlarını duymak istiyorum. Ağır ağır cıkılan bir zaman merdiveninin tam ortasından bakmak kollarını kaldıran gökyüzüne bir cocuk sevinci kadar masum olmak ve o masumlugun en ortasında duran ben olmak...

 Ne zaman başım sıkışsa ya da darda kalsam koşabıldıgım en yakın duyguya sığınmak ortalama bir keder sevinç yaşamk..Huzur denen şey olsa gerek bunun  adı...

Fark ettim ki dümdüz cizgilerde yaşanmıyor yaşam ve cizginin ötesinden bakılmıyor ne yazık ki izlediğimiz günlere.. Hayat izlemekle özlemek arasındaki cizgide mi saklı ki ilerledikçe zaman ortalama bir melankolide takılı kalıyoruz.

 Depreşif bir ruh hali mi bizi yaşama bir kanca gibi baglı tutan yoksa..ya da beklemeyi bilmediğimiz beklentisizliklerimiz mi..

 Acil kapısından, en yakınının feryadına kostugun bir müebbet mi bizi saran bu duygu ya da doktor ölüyorum ama keşfedecek ortalama hastalıklarım var daha diyen bir ses mi içimizi  tırmalayan..

Her ne eylemişse sabahın bu saatinde söyleyen şair gibi güzel eylemiş ki derken...  klavyenin donakalan tuşlarının ortalamasından cıkıp o şiiri hatırlamak gibi bir sey yaşam.