Osmanlı'da ve Osmanlıcılık'ta Türk'e bakış

1968 yılında Anadolu’da bir kasabada öğretmen olarak göreve başladım. Önce sevgili eşim ve sonra da annesiyle tanıştım. Şimdilerde rahmetli olan (nur içinde yatsın), şahsına münhasır sıra dışı ve kayınvalidem olan bu kadından Türk, Türklük hakkında bir takım nitelemeler duyardım.

Örneğin; birisine kızdığında şöyle derdi “Ne olacak görgüsüz Türk.”

“Allah’ın Türk’ü.”

“Sökü’nün Türk’ü” (Sökü: O vilayetin bir köyünün ismi)

O zamanlar bu nitelemelere pek bir anlam veremiyordum. Ama yine de Türklüğü aşağılayan söylemler olduğunu sezinleyebiliyordum.

Daha sonraları yaptığım araştırmalarda Osmanlı’da “Türklüğün” kabalık ve yozluk sayıldığını gördüm. Türklüğü ve Türk kimliğini içlerine sindirememiş olanlar, kendilerini başka bir soya, başka bir kimliğe ait görenler, kendi kimliklerini gizlemek için “Osmanlıcılık”ı bir kalkan olarak görmüşlerdir. Yani Osmanlıcı geçinmişlerdir.

Yine bu Osmanlıcı geçinenler Türk’ü aşağılayan bir takım deyimler ve atasözleri üretmişlerdir.

“ETRAK-I BİİDRAK” = Anlayışsız Türk.

“ETRAK-I NAPAK” = Pis Türk.

“Kapını Türk’e, sırtını kürke alıştırma” bunlardan birkaçıdır.

Aynı kesim “KIZILBAŞ TÜRKLER”e de “Rafizi”, “Zındık”, “Mülhid” yaftalar takarak dışlamaya çalışmışlardır.

Bu tür nitelemelerin yanlışlığını ve tehlikelisini gören Türkmen Beyleri bir takım önlemler almaya çalışsalar da Osmanlıcı geçinenlerle baş edememişlerdir. Çünkü bunlar saraya kadar sızarak üst yönetimi yanlarına almayı başarmışlardır.

Bu arada Türk Dili yabancı sözcüklerin (özellikle Arapça, Farsça) istilasına uğramıştır. Bunun doğal sonucu olarak da yeni dillerin ve yeni milletçilerin oluşmasına zemin hazırlanmıştır.

Yine aynı Osmanlıcılar Arap’ı da “KAVM-İ NECİP” (soylu kavim) olarak yüceltmede sakınca görmemişlerdi.

Daha sonra bu “KAVM-İ NECİP” milletin Birinci Dünya Harbi'nde, İngilizlerle birlik olup Osmanlı’ya neler ettiğini hepimiz biliriz.