Osmanlıca üzerine düşünceler

Türk dili yeter bize Yunus Emre anlarız,
Osmanlıca, öykünen dillerin dili olsun.
Pir Sultan Abdal ile Karacoğlan dinleriz.
Osmanlıca, Sadabat hallerin dili olsun.

Karamanlı Mehmet Bey, ne demişti bir zaman,
‘Türkçe konuşmayana sakın vermeyin aman.’
Osmanlıca hayranı yandıkça çıktı duman,
Onlardan geri kalan küllerin dili olsun.

Anlamadan okuyan kendinden ilham alır,
Dil döner belki ama, cahillik baki kalır.
Osmanlıca cazip dil, melezler güzel olur,
Saraylara yakışır, kulların dili olsun.

Muktedir efendimiz dostlarını çağırsın,
Alev Alatlı yazsın, Yavuz Bingöl çığırsın.
Sarayın bahçesinde Hülya Avşar bağırsın.
Her zaman yediveren güllerin dili olsun.

Hamile kadınlardan utananlar konuşsun,
Cemaat alimlere Osmanlıca danışsın.
Dilleri gide gide Arapçaya dönüşsün,
Beraberce yürünen yolların dili olsun.

Osmanlıca meftunu, hakkından gelip usun,
Arapçayı, Farsçayı, Türkçe ile dokusun.
Name yazsın ulema, efendisi okusun,
Arkaları yalanmış pulların dili olsun.

Nevzat’ın dili değil, Atatürk öyle dedi,
Okullarda çocuklar Osmanlıca sevmedi.
Ben merak etmiyorum, kimler ne haltlar yedi,
Tarihin boşadığı dulların dili olsun.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat