Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 
 

AYFER AYTAÇ GAZETECİ YAZAR

http://blog.milliyet.com.tr/ayferaytac

12 Kasım '16

 
Kategori
Gündelik Yaşam
 

Ot yolucularına Şeflik yaptım

Ot yolucularına Şeflik yaptım
 

El mi yaman bey mi yaman


Geride bıraktığımız Cuma günü öğle sonrası, evimde istirahattayım. Cam kenarındaki kanepeye uzanmış, televizyon izliyorum. Sürekli aynı noktaya bakmaktan gözlerim ağırlaştı, kendiliklerinden kapanmak üzereler. Tam bu sırada evimin dış cephesinden, penceremin hemen altından bir grup erkek sesleri geliyor. ‘Kimlerdir, ne konuşurlar?’ ilgilenmiyorum. “Yolda birkaç arkadaş karşılaşmış, tam benim evin önünde durmuş konuşuyorlardır” sanıyorum.
“Gündüzüm tez vakitte gece olsa da uyusam” diyerek, akşamın olmasını sabırsızlıkla beklemekteyim. Bir süre sonra televizyondaki sıkıcı programlardan tat almıyorum. Kumandanın düğmesine basıp, ekranı karartıyorum.
 
Dışarıdaki erkek sesleri daha kalabalık olarak, yalıtımlı evimin içine kadar yayılıyor.” Kimdir bu çevresindekileri düşünmeden yüksek sesle konuşanlar” diyerek, merakla terasa çıkıyorum. Gördüklerim canımın hepten sıkılmasına neden oluyor. Her birinin üzerinde turuncu gömlek bulunan 8- 9 adam, kır kahvesine toplanmışlar gibi, benim evimin pencere önüne toplanmışlar. Üzerlerindeki tek tip gömleklerde ‘ Belediye Park Bahçeler Müdürlüğü’ yazısı ve amblemi var.
Adamların bir kaçı evimin önündeki çam ağacının altına tosun gibi yayılmış. Eski şeflerini yeni şefleriyle kıyaslama yapıyorlar. Eski ve yeni çalışma koşulları hakkında fikir tartışmasında bulunuyorlar.
 
Bir on kişilik grup da evimin karşısında bulunan caddenin orta refüj yeşilliğine sere serpe uzanmış, sonbaharın keyfini çıkarıyorlar. Kendi kendime “boş ver Ayfer akşama kadar burada kalacak değiller ya, en fazla mesai doluncaya kadar buradalar. Sonra kalkıp giderler, sen üslerine gitme şimdi” diyorum. Ama haksızlığa karşı olan ruh yapım dayanamıyor ve beni tepki göstermem için dürtüklüyor. Öksürme sesiyle varlığımı belli ediyorum.
Adamlar beni fark edip hızla toparlanıyorlar ve o saatten sonra bana mazeret belirtmeye çalışıyorlar. Kimi” abla biz ot yolucuyuz. Biraz dinlenmek istedik” diyor. Kimileri “teyze her zaman böyle değiliz, bu gün nasıl olduysa biraz kaytardık” demeye çalışıyor.
 
Bu işçilerin belediyeden emekli olan beni tanımadıkları kesin. Tanıyor olsalar gelip de  evimin önünde kamp kurmazlar, bir şekil tepki de bulunacağımı bilirler. Ben de kendimi tanıtma gereği duymadan, mahallenin bir sakini olarak yapıcı konuşmaya çalıştım.
Çoğunun yaşı benden büyük gibi görünen bu işçilere “Gençler, bakın şehrimizde işsizlik sorunu yaşanıyor. Üniversiteliler bile işsiz gezerken sizin bulduğunuz işi burunlamanız, savsaklamanız hiç de hoş değil. Çoluk çocuğunuza götürdüğünüz ekmeğin helal olmasını istiyorsanız, işinizde kaytarma yapmayın” dedim. “Belediye başkanı sizi burada boş ve hoş vakit geçirirken görmüyorsa, Allah görüyor, önce Allah’tan korkun zaten” dedim.
Daha pek çok nasihat edici laflarda sarf ettim. Allah var, karşındakine nasıl davranırsan aynı şekil karşılık buluyorsun. Adamlar saygılı ve sakince lafımı dinleyip sonunda bana hak verdiler. “Haklısın abla, bir daha yapmayız” diyerek ot makinelerini ellerine alıp işlerine koyuldular.
 
Her biri benden ‘aferin’ aldıkları için, benim evimin bulunduğu alanda daha fazla çalışma sergilediler. Kaldırım taşları arasından çıkmış sararmış otları, ağaçların dipleri özenle ve gayretle güzelce temizlendi. Çamların dibi bir hava almış oldu. Fakat ben, bana özel yapılan bu çalışma gösteriminden bir hayli rahatsız olmuş duruma düştüm. Çünkü o ot yolucu şarjlı makinelerin sesi, adamların konuşma sesinden daha baskındı. Ve ilk baştaki sert tepkimi olumlu şekle dönüştürmek için ‘İş nasıl yapılır,’ gösterir gibi çalışmalar saatlerce sürdü.
Adamlar, terastan ayrılmama rağmen beni tül perde arkasından kendilerini seyrediyorum sanıyor olmalılardı ki, mesaileri bitiminde şeflerine brifing verir gibi, bana da yaptıkları işin hakkıyla olup olmadığını kapıma gelip sordular. Benden övgü ve nasihat almadan da kapımdan ayrılmadılar.
 
Ben de kendimi bir günlük ot yolucular ekibinin şefi olmuş hissettim. Zaten başlarında benim gibi duyarlı bir şefleri bulunsaydı, bu adamlar mesai saatinde iş kaytarma moduna girerler miydi?
 
Sözde ekibin başında bir şef varmış, ama o yakındaki kahveye çay içmeye gitmiş. Mesai saati süresince yüzünü hiç görmediğim şef için (………………………) parantezin içini boş bıraktım. Böyle şefe ne denilmesi gerekiyorsa, üşenmeyin siz söyleyin. Parantezin çapını istediğiniz kadar genişletebiliriz.
 
Biz başkanları “Adam kayırmacılığı yapmayın, işe uygun adam alın, adama göre iş çıkarmayın” diye uyarmaya çalışırken, boşa konuşmuyoruz yani.
Gerçi ne söylesek, yerini bulmuyor. “Bizim teşkilata hizmet edenler kayırılsın” talimatı, başkan seçilenlere teşkilatın sorumlularınca ilk baştan veriliyor. El mi yaman, bey mi yaman sözü ne zaman doğru şekliyle uygulanacak, merak etmiyor değiliz.
 
Ayfer AYTAÇ
ayferaytac.com

 

 
Toplam blog
: 622
: 205
Kayıt tarihi
: 08.12.14
 
 

Gazeteci-yazar ..