Otobüs günlüğü…

İstanbul'dayım. Sabah işe otobüsle geliyorum. Havalar ısınınca yeşil renkli olanları daha fazla tercih etmeye başladım, çünkü onların klimaları var.

4. Levent’te binenler arasında genç bir kız vardı. Dikkatimi çekti, çünkü otobüsün içinde kulağına dayadığı telefonla konuşa konuşa yürüyordu. Birkaç adım ötemde durdu, sırtını demir direğe dayadı konuşmasını sürdürdü ama kısık sesle konuşuyordu.

Fazla sürmedi ön tarafta oturan kadınlardan birinden uyarı geldi, “Kapatsana kardeşim o telefonunu, burada bir sürü insanın canını tehlikeye atıyorsun.”

Yeşil otobüslerin bilgisayar sistemi cep telefonlarından olumsuz etkilendiği için yasaklanmış ve bunu belirten uyarı işaretleri de otobüslerin çeşitli yerlerine yapıştırılmıştı.

Genç kız otobüsteki herkesin duyabileceği bir ses tonuyla ön tarafa bağırdı, “O sizin dediğiniz eskidendi, otobüslerde artık cep telefonlarıyla konuşmak serbest. Teknolojiyi takip edelim lütfen.”

Önden anında cevap geldi, “Yasak işaretini görmüyor musun? Teknolojik bilgini kendine sakla.”

Genç kız altta kalmadı tabi, “ Senin haberin yoksa ben ne yapayım. O işaret sadece yüksek sesle konuşup, başkasını rahatsız etmemek için konulmuş.”

Genç kız o kadar kendinden emin ve cüretkârdı ki öndeki kadın tartışmayı uzatmadı, sürücü dahil başka kimse de kıza müdahale etmeye cesaret edemedi. Çünkü ağızlarının payını almaktan korkuyorlardı. Sus pus oldular.

Bu arada önümdeki direğe dayalı tipsiz sakallı genç çocuk yorulmuş olacak ki ayağının birini kenara dayayıp tek ayak üzerine dikelmek istedi ama ayağını koyduğu yere bakmamıştı.

Birkaç saniye sabrettikten sonra elimle dürttüm, baktı, “Müsaade ederseniz ayağımı alabilir miyim?” dedim, ayağıma bastığını fark etti, çekti…

Şürücü ters bir günde olduğunu anladı sanırım gaza bastı, ama kavşakta önüne bir kamyonet burnunu uzattı, ani bir fren, iki koltuk önde oturan çocuğun çantası koyduğu yerden ön kapıya kadar kaydı. Yanımda oturan adam benim gibi gülümsedi. İki teker havada uçarak geldik Sarıyer'e.