Otoriter bir rejimin yok oluş hikayesi...

Hafif meyilli bir arazideki küçük bir ırmağın önü tıkandığında, su, taşar, kollara ayrılır, farklı yönlere doğru akmaya başlar ve sonra kaybolur gider.

Otoriter bir rejim tıkandığında, fraksiyonlara ayrılır, sağa sola savrulur ve sonra yok olur gider.

İyi bir şair, hüzünlü şeyler bulabilir suyun bu macerasında…

Fakat hüzünlü tek bir şey bile bulamaz rejimin yok oluş hikayesinde.

Mazi, farklı etkiler bakmıştır çünkü o şairin üstünde…

Su can vermiş, yeşillendirmiş…

Ama rejim can almış, ocakları söndürmüştür.

Şair rejimin yok oluşunu izlerken…

Rejimin yok ettiği o insanları düşünecektir sadece…

Süngüden geçirilen kadınlar, darağacında can çekişen adamlar canlanacaktır gözünde...

İşkenceyle yola gelmeyen,  yoldan çıkan, dağa çıkan, terörist olan gençler gelecektir aklına…

Doğan, büyüyen, çocuk olan, genç olan ve sonsuza dek genç kalan askerler gelecektir aklına.

Şair, hassastır, insancıldır...

Bu duygusallığı onun kızgınlığını da artıracaktır…

Rejimin can çekiştiği anda bile…

“Canın cehenneme!” diye haykıracaktır.