Oy oy oy...

Bugün keyifli bir gündü.

Günün yorucu temposu, içimdeki küçük cadının uslu uslu oturmasına yetmedi sanki. Dudaklarımın kenarına yaramaz bir gülümseme iliştirdim. Yine Anna Netrebko söylüyor. Pürüzsüz sesine kapılıp gidiyorum ben de. Bayılıyorum bu kadına vallahi. Fonda müzik, elimde dantel altlığıyla neskafe fincanım. Blogda geziniyorum bir yandan da. Ne kadar güzel yazılar var. Okuyorum ve düşüncemi paylaşıyorum tabii ki. Yalnız bir şey dikkatimi çekti. Bazı yazılara yorum yapamıyorsunuz nedense. Bir çeşit dikenli telle sarılmış etrafı. Yazı yazılıyor, ne demek istediğimi anlayan anladı deniyor ne demekse artık bu. Oradaki fikre şakşakçılık yapmazsanız ''tu kaka'' oluyorsunuz.' 'Afferim, sen aslansın, sen kaplansın, sen bir tanesin'' tarzı yorumlar bekleniyor, diğerleri yok sayılıyor. İlkokul bebeleri gibi sayfaya yıldızlı pekiyiler mi yapmak lazım yoksa?

Hepimizin kendini yazılarıyla ifade ediş tarzı farklı. Makul ve mantıklı gerekçelerle desteklenmeli yazılar. Sağlam bir temeli olmalı. Düşüncelerini yazabilme becerisi ile farklı yorumları kabullenebilme melekesi sanırım birbirine paralel gelişmiyor. Her zaman savunduğum şey, kişisel saldırı ve hakaret olmadıkça her tür düşünceye açık olmamız gerektiği. Kabul etmek zorunda değiliz; elbette bizim de kendi düşüncelerimiz var ama düşüncesini savunmakta yetersiz olanlar karşısındakine haddini bildirmeye kalkıyor nedense.

Bu yazıyı neden yazdım? İçimdeki minik cadı rahat durmuyor ne yapayım? Bu güne kadar yazılarıma gelen yorumların hiçbirini silmedim, özel birkaç tanesi haricinde dostlarımızdan gelen bütün mesajlara sayfamda yer verdim. Arkasında durmadığım hiçbir düşüncemi sizlerle paylaşmadım. Kimseye de hakaret içeren bir şey yazmadım, yazmam da. Asla! Yanlış anlamalar olabilir tabii. İnsanlar iletişim içinde olursa ve düşüncelerini paylaşırsa düzelir onlar da zamanla.

Lütfen bana fikrinizi savunun!