Öyle yağlı (!) değil, sadece zeytinyağlı...

Yağlı güreş. Güreşi yağlı, kendisi değil.

Asıl yağlı iş futbolda. Güreşte ne gezer yağlılık. Bilakis adamın yağını eritiyor. Bakmayın siz adının yağlı olmasına. Gariban sporu aslında. Yoksul sporu yani.

Ağalar olsa da öyle trilyonlar oynamaz güreşte. Ağalıktan maksat geleneğe hizmettir. Kendine hizmet ettirmek değil.

Varlıklı insanların güreşle ne işi olabilir ki? Gidin bakın taraftarı bile öyle. Adam gibi taraftarı vardır güreşin. Tuttukları pehlivanları adım adım takip ederler. Nerede ne zaman kaçıncı dakikada hangi oyunu yapacaklarını çok iyi bilirler. Yenen sevilir alkışlanır omuzlara alınır fakat tezahürat yoktur. Edebe aykırı sayılır. Güreş severe yakışmaz, yakıştırılmaz. Yenende yenilende bizdendir çünkü. Güreşten sonra mutlaka kucaklaşıp öyle ayrılırlar.

Sadece güreş yapılmaz edepte öğretilir meydanlarda. Güreşlerin sonunda araba camları kırılmaz. Yol kesilmez. Hele küfürlü konuşmak mı? Cesareti olan beri gelsin.

Güreş ağaları meydanda heybetli gezerler fakat iri laflar etmezler birbirlerine. Hiçbirisi futbol ağababaları gibi külhanbeyi sözler edip polemiğe boğmaz ülkeyi.

Her şey er meydanında kalır. Ercesine güreş tutulup ercesine veda edilir. Güreş Anadolu yaylalarında yapılır daha çok. Dağların eteğinde. Pırıl pırıl doğan güneşin altında. Efil efil esen yele karşı. Türk gibi kuvvetli sözünü hatırlatarak.

Güreş bizim Ata sporumuzdur. Ata sporumuza gönül verenler (ayçiçeği, pamuk vs.) bulabilirlerse zeytinyağıyla, futbola gönül verenler dolarla yağlanıyorlar.

Ne garip. Yağlı güreş, yağlanarak yapılan güreştir. Adına bakıp da amma da yağlıymış ha demeye kalkışmayın sakın. Atadan kalma neyimiz yağlı kalmayı başarabildi ki.

Ne varsa birer birer kuruttular.

Yağlı kalan güreş mi dediniz. Ne güreşi, ellerinden gelse adını bile unutturacaklar.
Dedik ya hani güreşçilerimiz dolarla değil, ayçiçek yağıyla yağlanabiliyorlar. Hepsi bu.