Öylesine, kendiliğinden…

Bazen hiç sebebi yokken ruhun kararıverir... Tıpkı güneşli bir yaz günü toplaşıveren bulutların göğü karartması gibi... Kısa süreceğini bilirsin... Hani yaz yağmurları birden boşanıverir ve ardından güneş açar ya... Ama o kararan gök, kısa süre de olsa, nefesini tıkar soluk alamazsın... Kendi kendine verilen tesellilere kendin inanmazsın, çok sevdiğin birinin seni gülümsetmek için yaptıkları boşa gider, gördüğün, baktığın her şey anlamını kaybeder...

Böyle zamanlarda eğer görmeyi bilirsen hayat sana küçük parlak umutlar sunar… Sahilde yürürken siyah taşların arasında bulunan yeşil bir taştır o umut…

Hava da yüreğim gibi bulutlu bugün… Arada bir güneş yüzünü gösteriyor bir dost gülümsemesiyle ama bulutlar gelip yine yerleşiyorlar… Bilgisayar ekranında bir fotoğraf bir flaş gibi çakıyor… Ekranda uzun süre tutuyorum onu… Baktıkça içime ılık ılık bir şeyler akıyor… Saf ve umutlu bir şeyler…

Baktığım ve gördüğüm beyaz minik çiçekler… Birkaç dal üzerinde öylece gülümsüyorlar… Dünya üzerinde öyle küçükler ki… Ama umurlarında bile değil… Çiçeğin öyle bir yapısı var… Ne kadar küçük olduğuna bakmadan bu koca dünyayı kucaklarcasına açılıvermiş…

İşte bu dedirten bir şeyler var duruşunda… Var olmak ve yaşama dâhil olmak bu olmalı dedirten… Öylesine hiç düşünmeden neler olacağını, geleceği ve geçmişi… Esir olmadan, olmuş ve olacaklara… Sadece var olduğu için, hayatta olduğu için gülümseyen bir şeyler var… Sanki suda kayıp giden bir gümüşi balık gibi öylesine bırakıveren kendini hayatın akışına…

Bulutlar aralanıyor içimde… Parlak bir güneş yakmadan ısıtıveriyor kalbimi…

Ve kollarımı açıyorum hayata tıpkı o umursamaz neşeli çiçek gibi… Öylesine, kendiliğinden…