Öylesine işte...

Bir tarif. Yemek tarifi. Nette gezinirken gördüm. Hanımların kişisel blogları var ya hani. Onlardan birindeydi.

Okurken dalıp gitmişim tarifin sıcaklığına. Yorum yazanların samimiyeti de sinmiş sanki o yemeğe. Tek tek okudum hepsini. Annelerimizin camdan cama uzattığı bir tabağın buğusu ve kokusu varmış gibi geldi bana. Sıcak, komşu tadında...

Meraklandım başka başka bloglara da gittim. Dikiş, nakış, örgü, ne gelirse aklıma. Bayıldım. İçim açıldı vallahi. Bir dantelin motifine takılıp gittim orada da.

Hepsinde de ciddi emek var, görülüyor. Karsız, art niyetsiz paylaşımlar. Öneriler, arkadaş listeleri, buluşmalar, buluşmalara giderken yapılan iş bölümleri, pişirilen kekler, börekler...

Kavga yok, dövüş yok, canım cicim yok, yüzüne gülüp arkadan iş çevirme yok, birbirinin ipliğini pazara çıkarma yok, birbirinin kuyruğuna basma yok, can acısıyla saldırmak da yok, dedikodu da yok, arkadaşının sırrırını ortalara saçmak da yok, ona buna haddini bildirmeye kalkışmak da yok, kişisel hırslar da yok. Okuduklarımda görmedim hiç. Sanki ocak başında çorba karıştırmak insanın bütün öfkesini de söndürüyor yavaşça. Yemek yapmak, el işi yapmak, sükunet veriyor usul usul. Çorbanın terbiyesi hayatın da terbiyesi gibi.

Bir kek tarifindeki minik bir sır daha çok ilgimi çekiyormuş. İnsanların sayfalarını anahtar deliğinden dikizleyip yalan yanlış gördüğünü ona buna fitlemek marifet değilmiş. Marifet ekmek hamurunun kıvamını tutturmakmış.

Marifet kanaviçeyi işlerken çiçeği kaydırmamakmış. Marifet dost bildiğinin varsa kusurunu ortalara dökmemeyi yaşlı halasından öğrenmekmiş. Marifet yaşlı komşu teyzenin rahle-i tedrisinden geçebilmekmiş.

Pet şişesinden zarif bir mutfak poşetliği yapmasını öğrenmek birinin ipliğinin pazara çıkmasını seyretmekten daha güzelmiş.

Oradakilerin birbirlerine motif, örnek, tarif vermelerini okumak çocukluğumdaki komşulukları sanki yeniden bulmakmış. Gözlerimi kapattım, o dinginliğin ruhuma işlemesini bekledim, dantel dantel, ilmek ilmek; buram buram...

İyi geldi sanki.

Vallahi.