Öyleyse yıkıl tarih...

Yıkılmak üzere olan Ermeni yapımı bir evin penceresinden bakan son kişi oldum dün. Kırık camın arasından yüzüme vuran rüzgar o kadar güzel okşuyordu ki yüzümü o an herşeyin uyumlu olduğunu düşündüm. Ama herşeyin.

Kusursuz iş makinası, birazdan gelecek olan "başla" emriyle yarım saatte yerle bir edecekti koca tarihi. Duvarlarında fazlasıyla çivi vardı bulunduğum odanın. Belli ki hatıralar barındıran güleryüzlü fotoğraflara mekan olmuştu bu duvarlar. Ya da başarıyı simgeleyen bazı takdirnameler. Her ne için olursa olsun şu an bunu sadece ben umursuyordum. Belki yaşasaydı Ermeni usta ve ona yardımcı olan Türk ustalarda umursardı. Bir zamanlar yıkılsın diye inşa etmemişlerdi beraber bu evleri.

Yıkılan herşeyde ben vardım dün. Bir saat önce penceresinden yüzüme rüzgar vuran evin duvarlarını oluşturan koca taşlar bir saat sonra ayaklarımın altındaydı. Koca tarih göçük altında kalmıştı. Mezarlara basamadığım gibi basamıyordum o moloz yığını haline gelmiş evin hala birbirini bırakamamış taşlarına. Birçok tarih hergün devam etmekte olan operasyonlarla göçük altında kalıyor. Bu yıkıma sadece seyirci kalırken taşlar bana fısıldıyordu;

_ Bağdat bile yıkıldı... Bu hiçbirşey değil... daha ne yıkımlar görecek insanoğlu ve tabiat.

İçinden çıkılamaz berbatlığı kanıtlamıştı ayaklar altında kalan ama aralarındaki incecik çimentoyla hala birbirlerine sıkıca bağlı olan bi kaç taş.

O an herşey uyumsuz gelmişti bana... Ama herşey...