Oysa

Ne kadar basit, her şey aslında. Hep bir anlam ve bahane peşinde koşturuyoruz oysa. Hep haklı çıkalım uğraşı. Hep bir ben yaptım, ben uğraşı…

Ne saçma…

İlla bir nedene, illa bir bahane ye sarılma isteğimiz.

- Hayatımda biri var.

- Nasıl yani…

- Biri işte.

- Kim?

(Sanki bilsen farklı mı olacak kimi, biriymiş işte)

Yetmiyordu senlik bana, yetmiyordu senle ben, yetmiyordu bana senin verdiklerin. istediklerim bunlar değildi, bunlar zaten olması gerekenlerdi . Ben seni bulmayı kendimin bulunmasını istiyordum.

Yetmez ki…

Yeter mi ki?

?

Soru işaretleri bırakırız hayata kocaman kocaman. Doğrusu yanlışı sıfırcı hoca muhalefeti sorular. Yanıtlarını veren olmuş gibi. Var mıdır soruların yanıtları, var mıdır her bir durumun kendi iç hesabının yanıtı. Oysa ne çok malikizdir ahkâmlara.

Oysa ne kolaydır hayatların üzerini silip yeniden kurgulamak. Nedense zorlanırız yeniye başlarken. Hep bir eskiyi silme arzusu yanıp tutuşur içimizde. Kötüdür o eski, mutlak kötüdür ki bitmiştir. Haklı olmalıyızdır mutlaka yeniyi hak etmek için eskide.

Ne saçma…

Bitmiştir oysa

İyisi kötüsü

Haklısı haksızı…

Yeni bir tendedir işte yeni bir hayat. Yeni bir umuttur yeşeren.

Bacak aralarımızdan yükselen kasıklarımıza vuran ardından göğsümüze konuk olan yeni bir terdir içimize konuk ettiğimiz.

YAŞAYAMADIKLARIMIZ…

dinlenirse valla iyi olur: Yalın "Sen dönmeden uyumam bu gece" niye mi: Uygun bir gökyüzü bulup parlamalıyım zira.