Oyun Çocuğu

Bu küçük, haylaz çocuk dışarıdan eve girmiyordu. Okuldan gelir gelmez arkadaşlarıyla top oynamaya gidiyordu. Annesi bu durumdan çok rahatsızdı. Üzerini değiştirip, yemeğini yiyip, ödevlerini yaptıktan sonra çıksa bir şikâyeti yoktu. Bu durumu oğlunun öğretmenlerine hayıflanarak anlatıyordu. Öğretmenleri Hasan’la konuşuyorlar ama söylenenler Hasan'ın bir kulağından girip, öteki kulağından çıkıyordu. Olanlara aldırış etmiyordu.

 

En büyük hayali futbolcu olmaktı. Bir gece rüyasında babasının görmüştü. Babasına oğluna ders çalışmasının, ona yakışır bir evlat gibi davranmasını öğütlüyordu. Gözyaşları içinde rüyasından uyanan Hasan, babasına söz verdiğini hatırladı. Ertesi gün okuldan gelince ilk iş olarak üniformasını değiştirdi. Yemeğini yedi. Ödevlerini yaptı. Sonrasında futbol oynamak için bolca vakti vardı. Annesi bu duruma çok şaşırıyordu. Eve gelince oğluna büyük bir merakla sordu. Hasan da:

_”Futbolcu olmak kolay değil anneciğim. Emek ister, çaba ister. Ben ise aksini yapıyorum. Onlar disiplin içinde antrenman yapıp, düzenli spor yaparlarken ben en baştan derslerimi aksatıyorum. Sorumluluklarımı bilmiyorum. Onlar gibi önce eğitimimi, sonra da iyi bir futbolcu olmak için gereken eğitimim almalıyım. Babama da okuyup notlarımı göstereceğim. Galatasaray formasının giyip, sahalara çıkacağım” der. 

 

Derken yıllar geçer. Hasan bin bir güçlük ve çileyle üniversiteyi bitirir. Ünlü bir futbolcu olup, sahalarda top koşturur. Yine bir akşam babasını rüyasında görür. Babası ona:

 

_”Seninle ve annenle gurur duyuyorum. Ben burada mutluydum artık daha mutlu olacağım” der. Hasan ise sabah uyandığında gördüğü bu düşü annesiyle paylaşır. Babasına verdiği sözü tuttuğu için artık o da çok mutlu ve huzurludur.