Oyuncak kutular

Sapsarı, kurumuş mısır tarlalarının arasından uzanan; altın ışıltılı yolda ilerlerken biz; tarlalar peşi sıra süzülüp gidiyordu hayatımızdan. Oysa ben, kaybolmayı hayal ediyordum / mısır boylarının ardına saklanmayı. Geçtiğimiz küçük kasabalarda , ‘farklı aynalarda’ aynı yüzlere rastladım çoğu kez. Üzüm bağlarının çekilmiş sularında, kahverengiye dönüşünü izledim/ yanık tenli kızlar gibi göründüler gözüme. Öyle yorulmuş, omuzları çökmüş köy kızlarına benzettim bağları . Kendimi hayal ettim bağ bozumunda… Siren sesinin hüzünlü anılar bıraktığı semtleri bir bir sırtlanıyorum omzuma. Ağırlaşıyor yüküm. Soluk soluğa kalıyor tren, yavaş gidişine rağmen. Gözü yaşlı şehirlerde, eller kalkıyor – trenin camlarına akseden görüntüden izliyorum onları- tek tek. Yaşla doluyor istasyonlar ve bazen birkaç masum yüz takılıyor gözlerimin karasına, siluetleri kazınıyor beynime! Eller masumca kalkıyor ve gülüşmeyişlerinde acıyla karışık sevinçler… 

Dağların yakınımda oluşu güven veriyor, siren sesleri sanki o kayaların heybetli duruşunda yankılanıyor... izliyorum camımdan kuşların birbirleriyle yarışırcasına geçişlerini. Güneş tren raylarında son kez ışıldıyor, dudak büküyor sanki -aramızdan ayrılışına üzülüyor gibi-, geceye yol veriyor güneş; ‘buyur geç!’ diyor. Ağır fonda esiyor rüzgar… soluyorum derinden , tanıdık kokuları. ‘Eskiyor özlemim’ ! bir hikaye geçiyor aklımdan. Hikayede; hiç tanımadığım birkaç kahraman/ kentler arası yolculuklarda. Gizemli bir bağla bağlılar birbirlerine, güneşin dünyaya bağlanışıyla eşdeğer bir bağ. Her gün yeniden doğma cesaretine hayran oluyorum kahramanlarımın. Hayran oluyorum güneşe; o altın sarısı ışıltısının , kızıl saçlı bir tanrıçaya dönüşmesine. 

Oysa batıyor güneşim farkındayım ki karanlık doluyor gözbebeklerime. 

Fon melodim de, ezan sesleri; o göğe yükselen tılsımı seviyorum. Bir avuç dua, koca bir karanlık dehlizinde ateşböceği gibi ışıldıyor. Hüzün saati yaklaşmakta. Güneşin gidişi değil de, karanlığa doğan gün beni hüzünlendiren. Ben; gözleri nemli bir kadın, sırtımda taşıdığım heybeme sırlarımı yükleyip geçiyorum hayatlarından , geçiyorlar hayatımdan!!! 

Doludizgin atlar gibi şahlanarak gidiyorum/ delirmişçesine / yönümü bilmeden gidiyorum. Çok hikaye eskittim vagonlarında hayatın. Yolcular hep hareketli, ağlayan boncuk gözlü çocuklar , sonra yorgun ama yürekli bakışlar var bu hikayede. Annelerin cesareti ve sabrı doluyor vagonlara. Kalbime akıyor yolcuların tüm hissettikleri. Heybemde yer çok, onları da içine koyup ; sıkıca bağlıyorum ağzını. Sevgili bekleyen gözler , arkada bırakılmış eş ve çocuklar. Acımtırak bir bakış var yüzlerinde…bazen ailesiyle anlaşamayan , sorunlu öğrenci yolculukları, psikopatı, arsızı , hırsızı var işte. Öyle bir tren ki bu hayatın akışı geçiyor raylarından. Tren kalabalığıyla boğuşsa da içinde / dışarıdan bakıldığında hep yalnız geçiyor gibi…. “ kapalı küçük oyuncak kutular”ımı andırıyor bu haliyle. Bir ‘El’ var kocaman bir el; ittiriyor sanki vagonlarını… Sıra sıra ağaçlar geçiyor trenin parlak camlarından, itinayla yerleştirilmişler doğanın bağrına. Uzaktaki kulübelerin ışıkları, kedilerin gözleri gibi görünüyor ovaların ortasında. Bize bakıyor gibiler. Utanıyorum! Mahremimi görmesin istiyorum kimse; kalemime dokunmasın istiyorum. Hiçbir göz kalbimden içeri bakmamalı. Küçük olsa da kalbim; anılarla yüklü kocaman bir gemi gibi aldıkça alıyor bir sürü anıyı içine. Hapsediyor. Dolduruyorum hikayeleri kalbimin heybesine. Herkese, her şeye yer var. ‘Oyuncak kutu’da saklı anılarım. 

Geçip gidiyor vagonları trenin, geçip gidiyorum hayatlardan… Zaman geçiyor yetişemiyorum dakikalarıma/ borçluyum zamana ama ödeyemiyorum bir türlü. Çünkü; benden hızlı ilerliyor zaman, bense arkasndan tutunmaya çalışıyorum ….ve / hayat az zaman harcasa da benimle, ben bütün zamanımı ‘hayatla’ dolduruyorum …!!!