Oyuncu

Son uzatmalarda oynandı ve " oyun "bitti, perde kapandı!

Baş aktrist, makyajını sildi yorgun yüzünden. Gözaltlarının mor torbaları, düşük ve kırışmış gözkapakları ile kulis odasının aynasından, kendisine bakan yüzdeki takılı unutulmuş tebessümü, aynaya bıraktı özenle...

Pırıltılı elbiselerini, dantel çamaşırlarını, korsesini çıkardı yavaşça, hantal ve sarkık vücudundan. Yönetmen ne kadar zorlasa da " genç rolleri " oynamaya uygun değildi, artık yaşı. Şöhret, çoktan ağır ve taşınılmaz bir yük olmuştu onun için...

Oyuncu olmayan ve sıradan bir kadın olmayı düşleyerek, sahnenin karşısındaki boş seyirci sıralarına geçti, oturdu. Yıllar yılı, hep baş oyuncu olmanın yorgunluğu ve ağırlığı altında; seyirci olabilmenin dayanılmaz hafifliğini düşünmemişti bile...

Boş sıralardan kendini izledi, hiç bir sahneyi kaçırmadan. Yönetmene başkaldırışını, kendiliğinden yorumlarını, aktöre olan aşkını, rolü ile bütünleşmesini izledi. Hangisi kendi idi, ayıramadan...

Salondan hiç bir alkış sesi duyulmuyordu.

Her oyun bitişinde, perdeyle inen o hüzünlü ayrılığın ağırlığı, omuzlarını çökertti belirsizce. Salonun çıkış kapısına yöneldiğinde, yönetmenin " başla " ve " son " komutları yankılanıyordu kulaklarında..

Geçkin yaşına rağmen, seyirci olmanın uzun sürmeyeceğini, yeni bir oyunla sahnelere döneceğini ve AĞAÇLARIN AYAKTA ÖLECEĞİNİ biliyordu...

resim: T.Lautrech