Öze dönüş

Aşk kendimizi aşarak evrensel güzelliği takdir edebilme düzeyine gelme süreci içerir.Aşk hayatın tekdüzeliğine,bütün sıradanlığına en soylu başkaldırıdır.Gerçek aşkın ve sevginin derinliğini kavramak her şeyden önce kendimizi bilmekten ve tanımaktan geçer.Kendimizi tanımak ise bir iki belirgin huyumuzu saymakla ilgisi olmayan; sosyal,melankolik,dışa dönük özelliklerimizden ibaret değildir.Derinlemesine algılama ve bakışla tanımlanabilecek bir durumdur.Kendini tanımak ve bilmek,aşkın karşılığını bilmektir.İşte o zaman bir diğer parçamızı buluruz.Aşk kaybedilmiş birliğin aranması,zıtlık ve benzerliğin uyumundan başka bir şey değildir aslında.Aşk enerjidir.Aşk cansızlarda bile yaşam olduğunu söylemiştir.

Gerçek aşk,daima kişisel yarar duygusundan vazgeçme temeli üzerinde yükselir.Bizler aşk karakteri ile doğarız.Aşk,ruhumuz yetkinleştikçe gelişir ve bizi güzel görünen şeye götürür.Bundan sonra bizim bu alemde sevmekten başka bir şey için olduğumuzdan kim kuşkulanır ki…?

Mevlana “Kıymetli nesnedir aşk,her kula nasib olmaz.”diyerek aşkın önemine dikkatimizi çekiyor.Çünkü dünyevi boyuttan başlayarak aşk insanı ilahi olana ulaştırır.Tasavvufta dünyevi aşkı yaşayanlar mistik deneyime yönlendirilmektedir.Yaradan aşkına giden yol kul aşkından geçmektedir.Aşkla insanın içindeki sevme yeteneğinin kapısı açılır.O içimizde potansiyel olarak durmaktayken,birdenbire gelişen bir aşkla aktif hale geliverir.Artık yaradılanı yaradan için sevmenin yolu açılmıştır.

Aşkın eseri,varlıktaki şekillerle örtülüp,gizlenen hakikati tanımak için,çekirdeği kırıp bir olan özü elde etmektir.Bütün nedir.Nerededir? Akıl bu sırrı hiç bir zaman çözemeyecek.Bu hakikat aklın verebileceği bir bilgi değildir.Aşkın yaşattığı bir haldir.