Özel Çocuklar

Dilimize yer etmiş bir söz ‘’Beş parmağın beşi de bir olmaz’’. Bugün o beş parmağın beşinden de farklı olanlardan bahsedelim. Özel çocuklar…

Engel : ‘’Bir şeyin gerçekleşmesini önleyen sebep, mâni, mahzur, müşkül, pürüz, mânia, handikap.’’ olarak açıklanır Türk Dil Kurumu’na göre. Yürümek isteyen bir kimsenin yürüyememesi, konuşmak isteyen bir insanın konuşamaması kısacası bir kişinin yapmak niyetinde olduğu bir eylemi gerçekleştirememesi bir engeldir. Doğum öncesi, doğum esnasında yada doğum sonrasında yani tüm hayatımız boyunca ortaya çıkabilen faktörlerin neden olduğu, özel gereksinimlerin bütünüdür.

Bazı engeller kazanıldığı andan itibaren bir ömür boyu süregelebilir. Bazı engeller ise doğuştan kazanılmış olsalar da neden olan faktörün ortadan kalkmasıyla son bulabilir. Örneğin; doğuştan görme engeli olan bir birey gerekli olan müdahaleler yapıldıktan sonra görme yetisini kazanırsa bu engelle artık vedalaşmış olur.

Yıllar içerisinde oluşan farkındalıklar sayesinde ‘’engel olma, farkında ol’’ diye bir kavramla tanıştık. Araçlarımızı kaldırımlara park etmeyerek; iş yerlerimizin, apartmanlarımızın, kurum ve kuruluşların giriş çıkışlarına uygun rampalar oluşturarak, kabartmalı harfleri yaygınlaştırarak özel gereksinimli bireylerin yanında olabilir böylece bir engeli de biz ortadan kaldırabiliriz aslında. Ailelerinden uzaklaştıkları, tanıştıkları ilk sosyal çevre olan okullarda onları fark ederek ya da.

Okullarımızda bedensel, zihinsel, dil-konuşma yetersizliği olan; özel öğrenme güçlüğü yaşayan, yaygın gelişimsel bozukluklara sahip bizim kısaca ‘’özel çocuklarımız’’ dediğimiz öğrencilerimizin sayıları oldukça fazla artık. Özel eğitim okullarına, özel eğitim sınıflarına devam eden, yine sınıflarımız da kaynaştırma öğrencisi olarak eğitimlerini alan öğrencilerimiz de bizimle beraber.

Özel çocuklarımız toplumun bir parçası, bir rengi... Aynı şekilde sınıflarımızın da... Bulundukları sınıflarda öğretmenlerimizin gayretleri, sınıf arkadaşlarının kazandıkları sorumluluk bilinci fikrim odur ki hiçbir kitapta yazmaz.

Evet, özel çocuklarımız bazen geç ve güç öğrenebilirler. Sık unutabilirler. Biraz dağınık olabilirler. Kimi zaman inatlaşabilirler. Fakat; biz onları normal gelişim gösteren çocuklarla kıyaslama yapmayı bırakırsak, bazı davranışları fıtratları gereği ortaya koydukları gerçeğini aklımızdan çıkarmazsak saydıklarımın bir çoğu sorun teşkil etmez hale gelir. Her çocuk farklıdır. Farklı ilgileri, handikapları, gereksinimleri vardır elbette. Ancak; özel çocuklar tüm çocuklardan farklıdır.

Bu çocuklar toplumun içindeler, olmalılar da. Ve biz onların farkında olmalıyız.

Bir çoğumuzun zaman zaman yakındığı kimi şeyler. Bir özel çocuğun ailesinin hayali olduğunu unutmayın öncelikle. Bağımsız atacağı bir adım, dilinden dökülecek bir kelimenin yolunu gözleyen nice anne baba tanıdım yıllar içerisinde. Söylediklerim size uzak geliyorsa bir rehabilitasyon merkezini ziyaret edin dilerseniz.