Özel Gereksinimli Bireyler

Merhaba sevgili okurlarım.

Öncelikle sizlere kısaca kendimden bahsetmek isterim.

3 aylıkken geçirdiğim menenjit, bir diğer ismiyle havale hastalığı geçirdim.

Bu hastalık nedeniyle yatağa bağımlı özel gereksinimli bir bireyim. Ateşli hastalık,

Bütün sinir damarlarımı yakıp kurutmuş. Bu yüzden doktorlar ümit vermedi.

Ellerimi kullanamadığım için, ihtiyaçlarımı annem ve diğer aile bireyleri görüyor.

Hiç okula gidemedim. Ama bu, okuma yazma öğrenmeme engel olmadı.

Diğer detayları kullanabildiğim uzuv sol elimin işaret parmağı ile yazmış olduğum,

“Kanadı Kırık Melek’in Kanadına Takılanlar” isimli kitabımdan okuyup öğrenebilirsiniz.

Engellerle mücadele.

Kendimi bildim bileli hep engellerle mücadele içerisindeyim.

Bir tek ben değil, özel gereksinimli olan arkadaşlarımda birçok engelle mücadele ediyor.

Mesela dışarıdaki bakışlar. O bakışlar yüzünden bir yere gidemiyoruz.

Her sağlıklı insan gibi, bizler de yalnız kalmak ve dışarıya yanımızda biri olmadan

Çıkmak isteriz. Ama maalesef dışarının güvensizliği ve de yolların engeli,

Tek başımıza dışarıya çıkmamıza izin vermiyor.

Biz engelli değiliz.

Engel nedir? Engel, bir işin gerçekleşmesini önleyen neden,

Bir işi yapacakken o işin önüne konulan nesne.

Veya bir insanın başka bir insana imkân varken o imkânı sağlamaması.

Fakat birçoğumuz bu sıraladıklarımı göz ardı edip, bedeni tutmayıp yürüyemeyen

İnsanlara engelli diyorlar. Ben bu terimin değiştirilip özel gereksinimli teriminin

Kullanılmasını istiyorum.  Bizler engelli değiliz yeter ki engel olunmasın.

Ne gibi çözüm bulunabilir?

Özel gereksinimli bireylerin üzerine daha çok düşülmeli.

Onlara ve çocuklara dokunulmazlık verilmeli.

Çünkü bazı özel gereksinimli bireyler bir çocuk masumiyetinde oluyor.

Kendilerini koruyamıyorlar.

Son olarak da şunu belirteyim; hayattan ve hastalıklı zihinlerden korkar oldum.

Nedeni ise sokakların güvensizliğidir. Masum çocuklara el sürülüyor.

Devlet büyüklerinin bu duruma dur demesi gerektiğini düşünüyorum.

Bu güzel dünyayı çocuklarımıza bırakacaksak önce onları korumalıyız.

Rukiye TÜREYEN