Özgünüm!

Çocukluğumdan beri beni birilerine benzetirler!

Veli Amca vardı Pendik’te; giyim mağazası vardı! Babamla beraber palto almaya gitmiştik ona! Güzel bir palto seçmiştim üzerime. Bir hafta giyememiştim yalnız! Sınıfın askısında unutmuştum! Aklıma gelip de döndüğümde yoktu! Biri götürmüş!

Fotoğrafımda duruyor!

“Hüseyin, bu oğlunu bana ver! Ne kadar da Atatürk’e benziyor!” Dedi sohbette!

“Veli Abi, tek olmasa verirdim ama tek !”

Ya verirse diye ne korkmuştum!

Zamanla, artist kalmamıştı benzetmedikleri!

“ Cüneyt’in gençliği mübarek!”

“Körk Daglıs’ın gençliğine daha çok benziyor!”

“Hafiften Belmondo’yu da andırıyor! Burnu biraz daha etli olsa tıpkısı!”

Martta elli bir bitecek hayırlısıyla!

Arada bir bana da birilerini benzetiyorlar!

“Abi, bu bizim Ensar tıpkı sen! Annem öyle diyor!”

“Neremi benzetmiş?”

“Huyu Abi; muzırın teki! O kadar dayak yer beş dakika sürmez!”

Kızım da bize geldiğinde Kerem’i bana benzetir, kendi evlerindeyken damada!

Duydum bunu kızdım!

“Ulan ne yüz dostusun sen! Hani bana benziyordu bu hayırsız?”

“Hayırsızlığı benziyor baba!”

Bir de tembelliğimi konuşuyorlardı geçen gün! Hayatım hep yatmakla geçmiş lafı ediyorlardı!

“Kızım!” Dedim. “Tam iki pasaport doldurdum ben! Bunları turistik seyahat için doldurmadım! İki yıl otoyolda iş yaptım. Yirmiye yakın ev yaptım. Bunlar bir günde olmadı! Hayatımı sizler için feda ettim ben lan! Lütfen adil olunuz!”

Bana kalırsa kimseye benzemem!

Özgünüm!