Özgür müyüz?

Sizce özgürmüyüz? Sizce kendi irademizle mi bir hayat sürdüyoruz? Bana sorarsanız hayır. Neden mi? Çünkü sahip olmak için yaşıyoruz olmak için değil. Sürekli bir döngü içindeyiz hayatımız bundan ibaret, ailemiz, akrabalarımız ve dostlarımız arka planın ötesindeler çünkü bizim için sahip olmak daha değerli. Hayatımız sahip olmak üzere kurmuşuz. Sonu gelmeyen bir tüketim çılgınlığı, çok merak ediyorum ben sadece neden? Kafamızı ne zaman içinde olduğumuz tüketim hayatından kaldıracaz ve ne zaman çevremize bakıcaz? Ne zaman ailemize bakıcaz? Şu sınırlı dünyada neden sınırsız bir tüketim isteği? Tam olarak sistemde bunu istiyor zaten kendini sorgulama sürekli bir döngünün içinde ol çünkü kendimizi sorgulamaya başladığımız zaman gözlerimizide açmış olucaz. Kendinize sorun en son ne zaman ailenizle, kızınızla, dostlarınızla saatlerce bir muhabbet içinde oldunuz bir arada oldunuz. Bunu etkileyen bir çok faktör vardır ama ben hepsini bura tek tek sıralamıcam genel olarak söylemek gerekirse deminde söylediğim gibi bunun olmayışının sebebi sahip olmak için yaşadığımız içindir. Benim birazda sitemim bundandır 15 yıl öncesine kadar hiç bir şeyimiz yoktu ama herşeyin bir değeri vardı, özgürdük. İnsanın o günleri özlememesi mümkün değil, şu zamanda bilinçsiz olan çocuk bile bir tüketim alışkanlığının içindeyken, hiç bir şeyi beğenmiyorken, bize alınan ufak bir oyuncağın bizi havalara uçurması, babamızı dünyanın en iyi insanıymış gibi görmemiz, ona koyduğumuz en büyük değer yargısıydı. Bir vefa oluşumunun en önemli gelişmesiydi. Şimdi ise vefadan bahsetmek aptallık olur. Bizim için önemli olan sahip olmak sadece sahip olmak vefa değil. Bizim için önemli olan sahip olmak, muhabbet değil. Ama ip burda kopuyor işte vefa bizi tatmin ederken mutlu ederken sahip olmak bizi hiç tatmin etmiyor, aileleyle, dostlarla o loş ışıkta saatlerce muhabbet bizi mutlu ederken, sahip olmak, sürekli bir tüketimin içinde tatmin etmiyor, mutlu etmiyor. Ne kadar tüketirsek be kadar herşeyin en iyisine sahip olursak o kadar kendimizi mutlu hissediceğimizi sanıyoruz ama ne kadar olursa olsun asla tatmin olmayacağız aslada mutlu olmayacağız, içimizde bir hastalık hep büyüyecek, oysaki gerçek mutluluğun yanı başımızda olduğunu anlayacağız anlayacağız ama iş işten geçmiş olucak. İnsan kendisini sorgulamassa asla bu gerçek mutluluğa ulaşamayacak asla özgür olamayacak sürekli bu döngü içinde sahip olmak için, sonu gelmeyen bir tüketim içinde yaşayacak.