Özgür yürek

Gökyüzünde uçan kuşlar gibi özgür olmak isteriz ya çoğu zaman, farkında mısınız bilmem ama aslında kuşlar hiç de özgür değiller; evrenin içinde küçücük mavi bir nokta dahi olmayan gökyüzünde… Ve kanat çırpmak deriz ya sonsuz denen gökyüzüne, ardından süzülmek yeryüzüne, rüzgara yaslamak göğüslerimizi özgürlük demek değilmiş hiçbir zaman aslında… Özgür olan kuşlar olmamış ki zaten hiçbir zaman... Özgür doğan, özgür büyüyen ama daima özgürlüğe imrenen bizler olmuşuz her seferinde…

Özgürlüğe kanat açmak isteyerek yaptığımız her denemede kanatlarımızın olmamasından yakınıp durmuşuz. Sonra kanatlar yapmışız rengarenk, yumuşacık; uçurumlardan bırakmışız bedenlerimizi özgürlük sandığımız toprağa… Yetmemiş, yeterli gelmemiş yükseklik... Daha yükseklere tırmanmak istemişiz… En yükseklere… Kendimizi özgür kılmak için, dışarıda olan biten her şeye savurmuşuz bedenlerimizi durmaksızın, ama yine de özgürlüğü tutamamışız avuçlarımızın arasında… Avuçlarımızın arasında tuttuğumuzu sandığımız anlarda ise, aslında onun avuçları arasında kıvranıyormuşuz en özgür insanlar olarak…

Hiç düşünmemişiz ki biz, semadan yeryüzüne süzülmek değilmiş kanatlarla özgürlük… Bilinç semasından, beden dünyasına süzülmesiymiş düşüncelerin, ardı arkası kesilmeksizin… Can bulması, hayat bulmasıymış ufacık dev bedenlerde… Gökyüzünden yeryüzüne düşünce anlamışız ki, hayal sanılan gerçeklerin, özgürlüğe açılan koskocaman kapının anahtar deliğinden yüzümüze yansıyan küçücük ışığı olduğunu…

Özgürlük denen şey sonsuz evrende, küçücük bir bedene sıkıştırmayı seçmişse kendisini, bu demek oluyor ki; o sonsuz evreni kapsayacak bir yüreğe sahip insan denen varlık… Ve o küçücük bedenlerde sonsuz evrene açılacak koca bir yürek varsa ve geriye sayımı çoktan başlamış bir bomba gibi atıyorsa her defasında… Bu delice çarpan yüreğe özgürlüğü getirecek kuvvetli bir atış gizlenmiş ve yoktan var olarak dünyanı kuşatmayı bekliyor demekmiş…