Özgürlük Gibisi Yok Kuşlar İçin...

Ne enteresan… Kafesin kapısını açtığımda… Deli gibi uçmaya başladılar. Sabahın yedisinde… Hayatta kalmalarını sağlayan yemek yeme faaliyeti yerine, her sabah onlar için hazırladığım padişah sofrasına kurulup, önlerine geleni tıkınıcaklarına, bizim gibi mesela!,  yoruluncaya, nefesleri kesilinceye, canları çıkıncaya dek uçmayı tercih ettiler. Böyle yaparak, hayvanların da öncelikleri, kişilikleri olduğunu bir kez daha kanıtlamış oldular.

 Özgürlük ne tatlı şey…  Sekiz saattir yemlenmedikleri halde, kuşlara, varoluşsal davranışlarını gerçekleştirmeyi, uçmayı, uçmayı, uçmayı tercih ettiriyor. Henüz karınlarını doyurmamalarına, aç olmalarına rağmen… Uçmayı tercih ediyor kuşlarım… Sanırım bütün kuşlar da böyledir.

Zannedersiniz ki, ilk defa bu sabah uçuyorlar… Aklınıza gelir ki, hayvanlar ilk kez dışarı çıkıyor, uzun bir aradan sonra serbest kalmanın keyfini çıkarma derdindeler…

Hayır efendim, hiç öyle değil.

Her gün, geceleri birlikte uyuduğumuz saatler hariç, aralıksız açık kafeslerinin kapağı. Diledikleri gibi yaşayıp, istediklerini hüpletmekte!, kafalarına göre oynayıp, çığlık çığlığa şenlenmekte, bazen şımarıklıklığın dozunu abartıp, beni bile rahatsız edecek düzeyde gürültü yapmakta özgürler…

Canları sağ olsun. Çünkü becerebildiğim kadar rahat ettirmeye, konforlu yaşatmaya, iyi beslemeye çalışıyorum kendilerini… Madem çok seviyorum kerataları… Madem keyfim için, hastaları olduğum için aldım onları… O zaman hak ettikleri refahı da sağlamalıyım onlara, diye düşünüyor, buna uygun bir ortamı, sürekli hazır tutmaya çalışıyorum zatıalilerine!.. Zaten onların olduğu odada uyumayı tercih etmemden, bu konuda nasıl bir yaklaşım geliştirdiğimi tahmin edebileceğinizi düşünüyorum.

İyi ki salmışım sakamı... Çünkü, özgürlük gibisi yok kuşlar için…