Özgürüm Ama Sevgisiz

"Bütün özgürlüğü üstüne çullanmıştı yine. Özgürdü, her şeyde özgürdü, hayvan yada makina olmakta özgürdü, mırın kırın etmekte özgürdü.Yalnızdı, korkunç bir sessizliğin ortasında , özgür, yalnız, yardımsız ve mazeretsiz, bir daha dönmemecesine karar vermeye mahkum, her zaman için özgür kalmaya mahkum. "-Sartre

Birini ne kadar iyi tanıdıgını sanarsan san hayat hep hazır kıta sana gol atmaya. Bu dostun olur, sevgilin olur, ailen olur.. Ne kadar yakının olursa belki okadar savunmasız olursun, okadar canın yanar o kadar acı son olur.  
Ama sen izin verdiğin kadar incitebilirler seni, sen izin verdiğin umursanır, sen izin verdiğin kadar görünür gözüne, sen izin verdiğin kadardır her şey...

Aslında hayat bu kadar basit; senin nasıl baktığınla, nasıl algıladığınla, nerede konumlandırdıgınla ilgili aldıgın yaralar veya duydugun mutluluklar.   
Hepimiz yaralıyız, hepimiz yalnızız ve hepimiz bok gibi sevilmeye muhtacız aslında. Ama etmiyoruz kabul, hala mucadele ediyoruz kendimizle, bahaneler üretiyoruz ikna etmek için özgürlük denen kelimenin ardına saklanarak. Üstüne basıp geçiyoruz ardında bıraktığımız cesetlerin. Farkında bile degiliz arkamızda kalanların, kacırdıklarımızın, kayıpların. İçerde çok kalabalığız...

Ben hayatımda kimi en çok sevdimse en cok ondan aldım yara, en cok ondan kırıldı tırnaklarım. En çok onun emeği vardır bugunkü Zeynepte.
Ne yasadın da taşa dondün boyle diyorlar bana, cevabı cok basit "asık oldum ama o  olmadı". Hatta bırak aşkı sevmedi bile beni. 

Seni sevmediğini bilmek ve bunu bile bile yine de yanında olmasını istemek. Stocholm sendromu gibi! 

Yara bere içinde heryerim ama hala ayakta durup yola devam etmeye calısıyorum. Bu kadar da acık soyluyorum işte...Nereye kadar devam eder bu kalbimin çarpması, nereye kadar akarım dolu dizgin inanın bilmiyorum; 3,5 yıl oldu hala ölmedim, yaşıyorum ve hayatımda ilk defa birini bukadar sevmenin tadını kendi kendime çıkarıyorum. 

Ahh ben, bu açık sözlülüğüm, özgür ruhum, ve bu deli gönlüm...Seviyorum sizi!