Özhan Canaydın'ı anıyoruz...

Mart 22... Hatırlarım 2010'unu. Okuldan döndüğümde, televizyonda haberler... "Özhan Canaydın öldü mü?" Öyle bir haber yayılmıştı, birçok yalanlama haberi gelince içimiz rahat etmişti belki de. Aramızdaydı başkan hala ama yıladır uğraştığı pankreas kanseri onu bitirmişti.  

Uzunca bir süredir hastanede olduğunu biliyordum. Ölümünden iki ay önce, bir taraftar derneği açılışına katılmışım. Büyüklerimin sözlerine kulak misafiri olmuştum. Canaydın'a ziyarete gitmişlerdi fakat kimseyi yanına aldırmamıştı, "Beni en son gördükleri halimle hatırlasınlar." demişti. Bunları duyduğum andan itibaren daha bir girmişti aklıma Özhan Canaydın.  

O gece uyudum da, saat 23.00 sularında uyandım. Telefonumda gördüğüm mesajları okudum ama inanamadım. Televizyona baktım, yatağıma döndüm. Beklediğimiz bir şey de olsa, inanamıyordum ölüme. Başucumda resimleri asılıydı o sıralar. Nasıl anlatayım ki o anki duygularımı?  

Ben onunla 2005-2006 şampiyonluğumuzu hatırlarım... 5-1'lik Türkiye Kupası zaferimizi. 2008'de görevi Adnan Polat'a devredip, o seneki şampiyonlukta stadda zar zor yürümesini... Belki bu taraftar çok haksızlık yaptı ona, çok üzdü. Fakat boşver başkan, helal olsun hakkın bize, cidden sevdik seni...  

Cenazesine yetişemedim belki ama oradaydım ruhen. Nasıl ki şu bir yılda, mezarının başında ruhen nöbet bekleyenlerdensem... Eğitim hayatımın bş buçuk yılı, onun yaptırdığı okulda geçmişken, nasıl böyle olmayayım?  

Odama her girdiğimde, fotoğraflarının olduğu köşenin önünde durup, saygıyla anrım onu. Hele ki şimdiki Galatasaray yönetimini görünce... Değerini bilemedik, Galatasaraylılığının değerini. Keşke geç anlamasaydık...Senin yetiştirdiğin şimdiki başkan, mevlüdüne bile katılmamış. Hak etmedin bunları ama üzülme başkanım, milyonlarca Galatasaraylı ve Bursa'daki fabrikanın tüm işçileri, hep olacağı gibi, ölümünün ilk yıl dönümünde seninle, nasıl ki sen de bizimleysen...  

Saygıyla anıyoruz, büyük beyefendi Özhan Canaydın...