Özledim..

Özledim..
Ne var ne yok hepsini özledim ben..

Durup dururken ağlayabilmeyi, bazen saçma bir sebepten gözlerim yaşarana kadar kahkahalar atmayı..
Sebepsiz yere sarılmayı birine ya da "seni seviyorum" diyebilmeyi..

Özledim..
Ne var ne yok hepsini özledim ben..

Hiç yalnız kalmayı istememiştim.. Ama sırf sevmeyi , gerçekten sevmeyi istediğimdendi bu yalnızlığım.. O yüzden pişman değilim.. Ben hep aşkı büyütmek istedim kollarımda.. Aşkla inancı, inançla güveni.. Hepsi bir bütün olsun istedim..

Hep gülmeyelim bazen ağlayalım istedim koyun koyuna.. Onlar ağlamaktan hep utandılar..
Hep yanımda ol istemedim.. Bazen uzaklarda ol ki özleyeyim dedim.. Onlar uzak durdular.. Ama aşktan..

Hani bir an gelir bir şarkı çalmaya başlar.. Sözleri inceden inceye sızlatır yüreği kağıt kesiği gibi.. Ufacık bir sızı büyür, kıvılcım olur, alev olur, yangın olur.. Sönmeyi bilmez .. Arsız bir bakıştan öte değildir aslında.. Söz de dinlemez..

Gecenin karanlığında kemirir de durur yüreği..
Sonra devam edebiliyorsan et güne..

Sevgisiz , yalnız olduğunu bile bile..
Belki etrafında bir kaç ses duyarsın.. Ama bilirsin onlarda sahte..

Dedi ki biri az önce bir yazısında ; seni değil, sarıldığında kalbimi hem hızlı hem de yavaş atmasını sağlayan birini istiyorum yanımda…

Bunun var olmadığını bildiğin halde gerçekten inanacak mısın gülebileceğine ? Hadi başkalarını kandırdın.. Kendini nasıl kandıracaksın ey yaralı kalbim..

Yüzün gülse neye yarar gözlerine ulaşmadıkça ?
Özlemiyorum demek çare mi ki yanıp tutuşurken aşka ?
Söylesene..
Sevmek ve sevilebilmek gerçekten..
Bu kadar açken sevgiye,aşka..
Çok mu zor ?

Bilmiyorum..
Ama..

Özledim..
Ne var ne yok hepsini özledim ben..