Özledim...

Yazmak kolay da asıl zor olan kendi duygularının tercümanı olmak...

Yazarsın, yazarsın da tam anlatamazsın yine de tüm içinden geçenleri. Eksik kalır bir kaç cümlen, tamamlayamazsın bir türlü...

Gevezenin, patavatsızın tekiydim önceden. Sonra bir şey oldu ve ben eskisi gibi olamadım bir daha. Donup kaldım da anlatamadım derdimi. Dilinin kemiği olmayan ben, bir baktım ki kaskatı kesilmiş işlemiyor dilim...

Halı altına süpürmelerim meşhurdur benim, yok edemem durur içimde ama yokmuş gibi davranırım hep.

Yoruldum..

Kendimden,

Etrafımdan,

Nefes nefese yaşamaktan...

Güvenmeyi özledim,

Sorgusuz, sualsiz...

Kendimi güvende hissetmeyi özledim..

Korkusuzca evde yalnız kalmalarımı,

Gecenin bir yarısı tek başıma dışarı çıkmalarımı...

İçimden geldiği gibi yaşamayı özledim ben;

Hoplaya zıplaya yürümelerimi,

Bağıra bağıra şarkı söylemeyi,

Ufacık şeyde gözlerimin dolup ta yaşların yağmur olmasını...

Kendimi özledim ben...

Kendim olmayı...