Özlem/işim

Özlemişim ya; hem de, çok özlemişim...

Harbi olanını, dobra konuşanını...

Konuşurken dinleteni; yüzümü tebessüm ettireni...

Beni dinleyip, anlayanı özlemişim...

Yaptığım espriyi, açıklamak zorunda kalmamayı özlemişim...

Hem de, çok özlemişim...

İyot kokusunu, akdeniz sahillerini, palmiyeleri...

Pembe-beyaz açan, baygın kokak zakkum çiçeklerini dâhi özlemişim...

Cumhuriyet meydanından, eve yürüyerek gitmeyi...

Vali konağının önünden geçerken, kapıdaki korumalarla selamlaşmayı...

Cumhuriyet alanında paten kayan çocukları izlemeyi;

banklarda dinlenen yaşlı insanlara tebessümle selam vermeyi özledim...

Pergolelere sarılmış renga renk çiçekleri...

Su fiskiyelerinin çevreden geçen insanlara, su sıçratarak selam vermesini izlemeyi ve ıslanmayı...

Ve, çiçeklerin; portakal çiçeğini anımsatan kokularını duyumsamayı çok özledim...

Sahilde, deniz fenerinin önünden; dalgaların ıslattığı kumlara basarak, Hilton otelinin önüne dek yürümeyi...

Ve, dalgalarla şakalaşmayı... Yürümekten yorulunca, yürüyüş yolu banklarında dinlenmeyi çok özledim...

Dinlenirken bedenim bankta; kalbimle denizin hasbihal etmesini de özlemişim...

Her defasında; sahilden gözümde bir kaç damla yaş ve gönlümü sızlatan hüzünle ayrılmayı dâhi, çok özledim...

Dost sesleri özledim, simit gibi sıcacık, bal kadar tatlı....

Özledim; özlediğimi dâhi unuttuğun bir cümle şeyi, çok özledim...

Hülya AŞKAROĞLU