Özlem...

Değerli okuyucularım, yine Aysel Hanım’dan duygu yüklü bir yazı...

İyi okumalar dilerim.

----------------------------------------------------------------------

Ne hüzünlü bir kelimedir özlem. Umutsuzluğa ya da umuda olsun, hüzünlüdür. Belki de çaresizliği en çok hissettiren duygumuzdur. Ne çok insancıldır ve yakışır insana. Bir boşluk hissidir. Yerine başka bir şey koyamazsınız. Yeni doğan kız çocuklarına isim olmuştur, kim bilir hangi duygularla.

“Eskiden” diye başladığımız her cümlenin ana fikridir özlem. Belki bir zamana, belki bir sevgiliye, iki ay önce kaybedilmiş bir babaya, şehit düşmüş bir evlada.

Eğer kavuşma ihtimali varsa, buruk da olsa güzeldir özlemek. Kaybedilmiş ve imkânsız bir bekleyişse o zaman ağırdır. Yaşama sevincini alır. Hiç bitmez, içinde taşırsın.

Özlenen kim olursa olsun; sevgili, kardeş, eş,arkadaş, eski sevgili, duygu hep aynıdır. Kalbin acır, hiç kimse yardım edemez kendinden başka.

* * *

“Şurama batan diyor şair, şurama batan özlem demeselerdi bıçak derdim.” Edebiyatta en güzel eserler özlemle yazılmıştır. Özlem hasrettir aynı zamanda. Her insanın hayatından geçmiştir hasret. Şairler, yazarlar özleme, hasrete dair ne eserler vermişler;

“Hasretinden prangalar eskittim.” der Ahmed Arif ve Nazım Hikmet mektubun sonuna ekler; “Herkese selam sana hasret…” diye.

Özlem sürekli geçmişe götürür insanı ve o anda kalır, yoğun yaşarsın duygularını. Hele bayramsa katlanır özlem. Bayram, sanki “sevdiklerini mutlaka görmelisin” kültürüdür. Çok güzel ve anlamlıdır, bununla birlikte özlem, hasret can yakar. Artık her bayram, hüzün gelir yerleşir içine.

Bu bayramda sevdiklerimizden uzakta geçiriyoruz. Kavuşma ihtimali olanlara duyduğumuz özlemin artık geçeceğini düşünerek seviniyoruz. Fakat, bir daha göremeyeceklerimiz hüznümüzü arttırıyor, boynumuzu büküyor. Sevdiklerimizin hayattayken değerini bilmeyi diliyor, sağlıklı, mutlu bayramlar temenni ediyorum.

-----------------------------------------

Aysel Akkanat, Editör, Yaşam Koçu.