Özlemek benim

Özlemek!..
Ne çok özleriz herşeyi. Aslında her dakika, her an özleriz. O kadar çoktur ki özlenecekler, bazen unuttuklarınız bile olabilir.

İlkokula başlarız büyük bir heyecanla, yine özleriz. Annemizi. Büyürüz okul biter bu kez de okulumuzu, arkadaşlarımızı özleriz. Çocukken genç olmak isteriz. Gençken çocukluğumuza dönmek...

Kışın yazı özleriz. Yaz gelir kışa içleniriz. Tatile gitmeyi özleriz, tatile gider, evimizi özleriz. Aşklarımızı özleriz, özlemlerimizi özleriz belki. Hep birşeyler özlenmek için vardır hayatımızda. Hatta bazen bir dakika öncesini özleriz. Sevdiklerimizi özleriz. Kaybettiklerimizi özleriz. Elimizden kayıp giden, giderken de kalbimizin bir parçasını da kendisiyle birlikte götürenleri özleriz.

Yırtılan kitabımızı, sayfaları biten defterimizi, eskiyen eşyalarımızı özleriz. Ta ki yenilerine alışana kadar sürer gider bu özlem. Hatta bazen abartır aynısını ararız tekrar. Yeni birşeylere alışmak hep zor gelir nedense. Büyütür özlemimizi.

Çocukken yaptığımız yaramazlıkları, annemizin bağırmalarını özleriz. Hala kulağımızdadır tehdit dolu sevecen sesi. Bakın yine arttı özlemim. Buna engel olmak mümkün değil mi acaba?

Çocuğumuzun anne, baba deyişini özleriz. İlk attığı adımdaki heyecanı, ilk çıkardığı dişi gördüğünüzde attığınız çığlığı, herkesi arayıp haber verecek kadar, kendinizi kaybetmenizi özlersiniz.

Ne çok özlenecek şey var hayatımızda. Ne çok özlemeye değecek şey var. Hala özleyebiliyorsak şanslıyız demektir. Ya özlenecek hiçbirşeyimiz olmasaydı. Yitip giden anların arkasından sadece bakıp kalsaydık, daha çok acımazmıydı canımız.

Bazen özlemek acı verir yüreğimize ama gülümsetir de aynı zamanda.
Tüm acılara tatlılara rağmen özlemeli insan. Özlemeyi de özlemeli. Onu da yaşamalı taa derinden...

Özlemle ve sevgiyle kalın....