Özlemini duyduğum...

Günün yorgunluğu, geceye saklar kendisini bilirim. Yollar bitip kendinizi eve attığınız zaman, derin bir 'ohh' çekersiniz, sözüm ona gün bitmiştir ve rahatlama zamanıdır.

Aslında yorgunluk sinsice bir köşeye çekilmiş sizin rahatlamanızı bekliyordur ortaya çıkmak için. Yemek biter, en sevdiğiniz köşeye uzanıp elinize kitabınızı alırsınız veee işte tam bu noktaya bayılır 'yorgunluk'.

Gelip çöreklenir tepenize, kurtulmak istersiniz, başaramazsınız. Gözkapaklarınız ağırlaşır, ağırlaşan gözkapakları altında gözler dinlenmeye dünden razıdır zaten. Ayaklarınız bütün gün sizi taşımış olmanın mızmızlığı ile sızlanıp durur.

Yenik düşersiniz bir kez daha yorgunluğa...

Günün yargılanması bitince, gözler, beyin , beden dinlenmeye geçer..Bir yürek dinlenmez nedense, o başkalarını da dinlemez. O'na kolay söz geçmez. O hala düşünür, hala heyecan duyar, hala acır, ağlar, sevinir, coşar, özler ama yine de söz dinlemez.

Sonra yine sabah olur. Tüm güzelliği ile... Gökyüzü... Güneş... Buz tutmuş çig tanesi... Dalda ötüşen minik kuşlar... Deniz... Dalgalar...

Herşeye rağmen yeni bir güne, yeni umutlarla başlamak çok güzel.

'Günaydın' diyen sımsıcak ses.. sofrada abartılı olmayan ama sevgiyle hazırlanmış kahvaltı, alnına konan minik bir buse...

Korkmuyorum senden yorgunluk, savaşa hazırım... Herseye ragmen yasamak cok guzel.