Özletilme üzerine...

Özleme dair türküler söylenir, ağıtlar yakılır, insanlık tarihi ile yaşıt...

Kavuşamamanın acısı cam kırıkları üzerinde yürümekten beterdir, batar yüreğine. Her gün biraz daha az kan dökülür. Ama kan dökümü hiç bitmez bir seramonidir. Yanan bir ateş, hiç bitmek bilmez; tamir edilemeyen bir musluk gibi akan göz yaşları bile söndüremez onu. Bir sayısı, limiti var mı göz yaşı pınarının? Ağlayan Kaya ağlamayı devretmiş sanırsın... Yumak yumak düşünceler çözme uğraşında vakit kaybedilir bir süre. Yoktur çözümü, ama bilinmez, bir ihtimal, bir umut adına devam eder arayışlar. Birden başını kaldırırsın, sessizliğin içindeki kayboluşun sahne sahne bir ışıkla canlanır. Canında, kanında o kadar çok kalıntısı vardır ki, temizlenmez bi türlü... Ruhu hep yanındadır sanki, hiç ayrılmamıştır... Hayal ya da gerçek anlamazsın artık. Zor yollardır artık, geri dönüşler kapalıdır. Tek kalan umudun, bir damla ses, bir yudum su...

Nasıl özletilir? Öğrenemedim yıllardır. Öğrenmemem gerek diye de savundum hep yaptığımı. Özlenen, özlemime değebilecek kadar özelken, kendimi önemliymiş gibi gösteremem ki. Gönül bu severse, kendinden geçer de öyle sever. Ne olur da insana, bunu anlamaz? Ve ne gariptir, özlem anlatılır hep, "özletilme"nin bahsi geçmez. Özleyen bilir yüreğini kavuran ateşi, acısını gömer içine, sancısıyla yaşamayı öğrenir, özleten unutur gider, devam eder kaldığı yerden hayatına, yeni yelkenler peşinde... Özlenen de özlerse hayata mana gelir, dolar taşar bereketi... ne mutlu onlara...
Yanımdayken elim oluverir elin, ayağım olur ayağın, düşüncem olur düşüncen. Ben sen olurum ... Boşluğuna sarılı iken fark ederim, cevaplarının olmadığını sorularımın. ve senin yokluğun ile varlığın tartışmaya başlarlar, mekan yine ben. Uzun süren, sonu gelmez tartışmalardalar hala. Bıraktım onları da kendi hallerine... Bir ney, bir masal anlatır yanıbaşımda, iyiye güzele dair, umuda dair, onu dinliyorum...