Özlüyorum her şeyini

Bu gece sana mektup yazdım annem...Anne olduğumu unutup, küçük bir kız oldum yeniden...

Daha geçen haftalarda yavrusu için çırpınan anne yüreğim, bugün annesi için çırpınan yavru yüreğiydi...

Nasılda dağılmıştım sana yazarken annem, gidemedim oğlumun yanına o dağılmışlığımla.

Neler nelerden bahsetmedim ki mektubumda...

Hayran kaldığım yaşam coşkundan, temiz hava tutkuna kadar...Çocukluğumdan beridir leylak, hanımeli, iğde, gül kokan odalarından, herkesi kucaklayan kollarına kadar...

Ben senin sevgi dolu bakışında büyüdüm. Senden öğrendim hayatı sevmeyi, almadan vermeyi, çiçeği, böceği, her şeyi sevmeyi...Affetmeyi de senden öğrenmiştim, kimseye kırgın olmamayı da...

Ah annem!... Güçlü olmayı da senden öğrendim...Yeri geldiğinde çocuk olmayı da...

Sana yazarken neler neler geldi aklıma...

Birkaç yıl önce, bir gün şaşırtmıştın herkesi ya...”Senin yerin başka, sen annemin adısın, sen annemsin benim” demiştin de, ondan sonraki gelişlerimde o gülen sevgi dolu bakışlarınla “hoş geldin annem” diye karşılamıştın ya beni, sonra saçlarımı severken “benim küçük bebeğim” derdin ya...Ah annem, ben hem annen, hem küçük kızın olurdum saniye farklarla...Bak şimdi ne haldeyim...Nerde senin o en güçlü kızın?...Nerde o her şeyin altından kalkacak yavrun?...Nerde anne?...Sana yazarken gitti o akıllı, güçlü kızın. Senin küçük kızın geldi...

Sen bilme, duyma olur mu annem?...Bu halimi görme dayanamaz anne yüreğin...

Unutmuşum anne olduğumu...Kendimi koyvermişim çocuk yüreğime....

Ben anneyim değil mi anne?...Hem oğlumun, hem senin annenim...

Hani hayat beni yoramazdı anne, neşemi kimse alamazdı...Sen öyle derdin ya...

Yokluğunda yaşadığım çaresizliğin tarifi yok anne...

Gene gözlerimdeki yaşama sevincini, her daim içimde beslediğim umudumu alamadı ama, galiba beni yordu anne...

On iki yıl sonra yeniden hayat damarlarının tamamen tıkınması beni yordu annem...Hayatlarımıza can veren senin yokluğun, güçlü duruşumun altında, içimi kemiriyor, canım çok acıyor annem...

Yaşama dair her şeyin çözümü var annem, ama ölümün yok işte...YOK!...

Seni çok özlüyorum annem...O hayat dolu bakışlarını...Sıcacık sarışlarını...Sevgiyle yoğuruşlarını...

Güzel annem... Sevgi dolu annem.... Okşarken incitmekten korkar gibi dokunan annem... Bak hayat incitiyor beni, ama sen duyma annem...

Özlüyorum her şeyini... Annem özlüyorum seni...