Özlüyorum...

Ben eski beni özlüyorum, bir perdenin hiçbir zaman bırakın arkasını görmeyi, o perdenin arkasında birşeyler olabileceğini bile düşünemeyen beni! "Söz sözdür, söz ağızdan çıkar" diye her söylenen sözü yemin kabul edip, duyduğum, gördüğüm, yaşadığım herşeye hesapsızca inanan beni! Görünen hiçbirşeyin arkasında başka bir ima, bir başka amaç, bir başka tavır, başka bir olay olabilecek bir şeyi düşünemeyen, hissedemeyen beni özlüyorum.

Ben yine inanmak istiyorum herşeye, yine güvenmek istiyorum herkese, yine perdelerin arkası olmasın istiyorum, yine söylenen sözler yemin kadar güvenilir olsun istiyorum.

Ben beni sevmiyorum artık, ben hoşlanmıyorum bu benden. Yoruluyorum, üzülüyorum sahtelikleri, riyayı, ikinci yüzleri gördüğümde. Gözlerine bakmak istemiyorum kimsenin onlar konuşurlarken, dillerinden dökülenlerle gözlerinden yansıyanlar farklımı acaba diye düşünmek istemiyorum...Heryer aydınlık osun istiyorum yine.Ben sisler, puslar, alacakaranlıklar olsun istemiyorum yaşamda. Ben kırk mum istiyorum her zaman yanan, ki heryer ve herkes aydınlık olsun, ışıl ışıl olsun diye. Yanan bütün mumları riyayla, yalanla, ihanetle bir bir söndürüp tek mumla aydınlanmaya çalışamak ben üzüyor...

Ben değiştim mi, başka biri mi var artık benden içeride, ne oldu, neler oldu, yoksa ben artık sürekli kötü düşünen birisi mi oldum, ya da olaylar gerçek yüzleriyle serilmeye mi başladı bir bir gözlerimin önüne. Neden artık insanlardaki ikinci yüzü görüyorum, neden hala "demişse doğrudur" diyemiyorum herkes için koşulsuzca. Acabalar ben üzüyor...
Artık bu kadar yeter mi dedi saf beynim, temiz kalbim bilmiyorum ama bildiğim birşey var ki...

Ben artık bu beni sevmiyorum... Ve ben beni özlüyorum...