Özür

"Ben kaloriferli evde doğup büyüdüm. Değil köy, sobalı ev bile görmedim."

"Sizin dediğinizi yapmayıp, hafta sonunda köyde bulunsaydım, şimdi yaşamıyor olacaktım."

"Öğrenciyken, “Sigara, içki” nedir? Bilmezdim. Şimdi alkolik olmaktan korkuyorum."

"Köyde kalmaktan korktuğum, şehirde de kalacak ev bulamadığım için arabada yatıp kalkıyorum."

"Başka bir müfettiş bey de, üzüntülü bir tavırla, “Siz de mi o Eğitim Yüksek Okulundan mezunsunuz?” diye sordu. O okuldan mezun olduğumuzu nereden biliyorsunuz hocam?"

"Babam vedalaşıp giderken, arkasına dönüp el sallayamadı."

"Akşamları okulun damına çıkıp, konuşmak için, yoldan geçecek birini bekliyorum."

"Değil böyle yerde görev yapmayı, Türkiye’de böyle yerlerin olduğunu bile düşünemezdim."

"Hafta içi günleri, çocuklarla ders yaparak, oynayarak kolay geçiriyorum da, Cumartesi Pazarları yalnızlıktan deliriyorum."

"Eniştem, ablamı boşadı ve nişanlımla evlendi. Onun için gözlerimden yaş dinmiyor, beni anlayışla karşıla hocam, kendimi en kısa zamanda toplayacağım."

Hiç konuşmadan, gözlerini dakikalarca bir noktaya dikip, “Herşey ortada. Ne konuşayım hocam?"

"Köylerde uygulama yapmadık, köyü görmedik. Şimdi ise köyde ve üstelik de birleştirilmiş sınıfta görev yapıyorum." 

"Bizlere hiçbir şey öğretmemişler. Meslekteki başarısızlığım ve aldığım ceza hocalarım yüzündendir. Hocalarımdan hesap soracağım."

"Bunları bize kimse öğretmedi hocam."

"Kaymakam bey köye geldi de ısrarıma rağmen, okula uğramadı. Uğrasaydı, damın/okulun ikiye yarılmış duvarını gösterecektim."

"Yağmurlar üzerimize yağdığı için iki hafta hiç dama/sınıfa giremedik. Tabi ders de yapamadık."

"Damda/sınıfta rahat gezemiyorum. Çünkü başım tavana/dama değiyor."

"Ne yaptıysam bu çocukları susturamadım. Kafayı üşütmek üzereyim. Ne yapayım hocam?"

"Gece silah sesleri arasında uyuyorum."

diye feryat eden sevgili öğretmen arkadaşlarım. Sizler için hiçbir şey yapamadım. Beni affediniz ve siz yine de özveri ile görevinizi yapmaya devam ediniz.