Özürlü yüreğim

Tam da altın tozu kelimeleri öğütüp

Renkleri resme tam da uydurmuşken.

İrkilivermek aniden.

Sebepsizce...
Ay ışığının kuyuya süzülüşü gibisin şimdi.
Ben ise deniz suyuyum.

Tuzlu ve turkuaz.

Tam bir bardak.

Bir tutam şiir düşüyor yüreğimden.

Gözlerim nemli.

Dizeler çiselemeye başlamadan,

Bardaktaki denizi içiyorum.

Yüreğimdeki volkan soruyor usulca.

Neden bozdun kelimeleri?

Gülümsüyorum sadece,

Sebepsizim..
Oysa bu kaçıncı deneme.

Bu kaçıncı sözlük çöğlüğü .

Dün de bir kuş uçtu yüreğimden özgürce,

Ama o kuş bu gün, gözlerimde tekrar takılı.

Bir çiçek açıyor yanıbaşımda.

Gözleri ve sesi tıpkı sen.

Kuş da çiçekler de sensin aslında ..
Özürlü yüreğim,
Unutma özürlü gözlerim.
İnanmadan çiçeğin renlerine ,
Bana kalırsa kapamalısın gözlerini .
Ve dalmalsın okyanuslara.
Martı seslerini dinlemeden.
Sebepsizce..


Şiirin başına birkaç satır yazı yazıp, şiire çalan duyguları içermeyi seviyorum.
Okuduğum şiirlerde de bunu merak ediyorum. Ama, bu kez tembellik edip, en baştan şiire giriyorum.
Başına hiç bir şey yazmıyorum. Yazamıyorum da ondan..

Sevgiyle..