Paçamı ıslatıp, şapkamı beyazlaştıran karları seviyorum...

Ankara'nın karlı sabahında

Kaldırım kenarında

Üç adam yan yana

Kaldırım taşlarına sıkıca tutunmuş

Hiç üzerine basılmamış, ezilmemiş

Yol vermez dağlar gibi durmuş

Beyaz, güzel ama onların basamayacağı kadar çok kar birikintisi

Bakıyorlar...

Şurdan mı geçsek?

Yok yok şurası daha iyi sanki

Üzerlerinde jilet takım elbiseleri

Üstünde uzun siyah, lacivert pardesü

Paçalarına kar, çamur bulaşmasını istemiyorlar belli

Ve içlerinden en uzun olanı ayağını atıyor

Gömülüyor haliyle, siyah pırıl pırıl cilalı iskarpinleri

Sonra çıkarıp bakıyor bir ayakkabıya, bir paçasına

Tabi ki yüzü biraz ekşi

Ve diğerleri onun açtığı yoldan devam edip karşıya geçiyor

Güzelim kar bazen çile adıyla anılıyor

Bazen gülümseten bir hikaye kahramanı oluyor

Bazen boş sokakta yalnız ama mutlu kardan adamı

Ben cam arkasında

Sıcak dolmuşta oturmuş

İnmeye daha çok var rahatlığıyla

İnsanları seyrediyorum

Ve paçamı ıslatıp, şapkamı beyazlaştıran karları seviyorum...

FBA