Pamuk sarı ve Sinan abi

Pamuk bir kedi…

Sarı da köpek.

Bir de Sinan Abi var… Bu onların coşku dolu öyküsü. Hayvanların da tıpkı insanlar gibi çeşitli hislere sahip olduğunu gösteren, onların çalkantılı dünyalarına tanıklık eden bir öykü…

Kurban bayramını İstanbul’da geçirdim. Sevgili dostum Sinan Abi’nin yanında. O anlattı bana Pamuk, ve Sarı’yı. Duydukça hayretler içinde kaldım, kulaklarıma inanamadım. “Gel” dedi “Bir sabah beraber gidelim işyerine, gözlerinle gör!”

Gittim.

İstanbul trafiğine yakalanmamak için şafak vakti çıktık yola. Sinan Abi’nin arabasıyla gittik. İşyeri İstanbul’da Beyazıt Meydanındaki büyük kütüphanenin bitişiğinde bir kantin. Bahçe içinde. Arabayla oraya ulaşmak için Vezneciler’den Sülemaniye Camisi tarafına, oradan da Eczacılık Fakültesi önünden meydana çıkmak gerekiyor. Fakültenin tam önünde “Bak” dedi, “görüyor musun bekliyorlar!” Baktım, bembeyaz bir kedi ile sarıya çalan iri bir köpek yan yana çömelmiş, duruyorlar. Arabayla yanlarından geçerken peşimize takıldılar. Bekledikleri yer ile gideceğimiz yer arası en az üç yüz dört yüz metre var. Arabadan inince ikisi birden Sinan Abi’nin bacaklarına tırmandılar. Sinan abi eğildi, yüzlerini, tüylerini okşadı ikisinin de. “Özlediniz mi yavrularım? Gelin bakalım…” dedi. Bir onu kucakladı, bir ötekini. Pamuk, beyaz, tombul bir kedi. Sarı da heybetli, iri bir köpek. İkisi de Sinan Abi’nin kadim dostları. Hem de öyle bir dostluk ki bu… Bir poşeti açtı, önlerine et ve kemik parçaları bıraktı. Hayvanlar karınlarını doyurma telaşına girdi…

“Her sabah işte böyle yolumu gözlerler” dedi Sinan abi. “Arabayı tanıyorlar artık. Hangi saatte geleceğimi de biliyorlar. Bir de Cumartesi, Pazar günleri çalışmadığımı seziyorlar. O günler beklemiyorlar. Öyle hayvan deyip de geçme ha, birçok insandan akıllıdır bunlar.”

Sinan abi ikisini de kendi çocukları gibi sevip kolluyor. Aç, susuz bırakmıyor. Uzun tatil günlerinde hep onları düşünüyor, saatlerce yolu göze alıyor, mutlaka ulaşıyor onlara… Gidemezse, göremezse sıkıntı çekiyor.

Akşam dönüş saatinden önce ikisi de bahçeden çıktı, arabanın önünde çömeldi. Sinan abi, gitti eğildi öptü ikisini de… Pamuk miyavladı, ensesinden havaya kaldırdı onu Sinan abi. Sonra yüzünü avuçlarının içine aldı. Boynunu içeri çekti, gözlerini iyice kıstı Pamuk. Sonra Sarı’yı sevdi. Biz ayrılana kadar ikisi de bekledi. Aracın arkasından baktı….

Onlarınki güzel bir dünya…

Güzel bir dostluk….

İmrendim… Keşke tüm insanlar hayvanlarla böyle iletişim kurabilse….

Sanırım o zaman daha güzel olurdu dünya.

Çevremizdeki hayvanların da farkına varırsak daha anlamlı olur hayat.