Pansuman yapmak ya da yok oluş

Hayat, seçenekler sarmalı. Ne zaman bir sorunumuz olsa tek tek seçenekleri eliyor ve doğru şıkta ulaşmaya çalışıyoruz. Peki düşündük mü biraz olsun; belki de elediğimiz şıklardan birisi bizim için daha doğruydu.

Hayatın koşturmacasına ayak uydurmuş sürüklenioruz bir yerlere, çevremize bakmadan. Neler olmuş dünden bu güne, neler değişmiş, farkına bile varmadan. Hepimiz yelkovanı, akrebi kurulmuş saatler gibiyiz, tik tak. Başka neyiz ki o basit ses dışında.

Yaşlanmadan kendimize vakit ayırmalıyızç Her yaşın bir güzelliği varsa eğer, onu değerlendirerek tatmalıyız güzellikleri.

Ne kadar kırarsanız kırın kimseleri, ne kadar yitirirseniz yitirin aşkları ama bir an olsun düşünün yaralarınızı ve kalbinize yaptığınız pansumanları. Ne kadar çok şeyi anımsatıyorlar değil mi? Yara bandının birini kaldırıp baksanız yılların beraber harcandığı bir dost, ötekinde barda içerken aşık olduğunuz bir kız. Neyi değiştirir ki hepsini ayrı ayrı pansuman etmişsiniz. Belki hâla kanayanlar var ama ne kadar kötü olursa olsun, hatırladığınızda yüzünüzü gülümseterek bir anınız da vardır.

Hayatı yaşamaktan çekinmeyin yaralanırım diye, asıl yaraları yaşamak açmıyor kalbinizde. Asıl yaraları yaşamak açmıyor kalbinizde. Asıl canınızı acıtan yaralanmadan sonlandırmak üzereyken hayatınızı ağzınızdan çıkan tek bir kelime "keşke". Kendi küçük ama yarattığı yıkım yokoluş.