Papatya

Bir yaz gecesinden çıktım da geldim

Kuyruklu yıldızı, Venüs’ü, küçük ayıyı hiç bu kadar net görmemiştim

Anlatılmaz bir heyecan!

Kesif bir sonsuzluk kapladı içimi

Yanımdaki denizin de sonsuz olduğunu biliyordum, ben de sonsuzdum, yıldızlar da…

***

Gün yeni doğmuş

Kimsesiz sakil bir koyda yüzükoyun uzanmış yatıyorum

Deniz önümde uzanıyor

Yanımda iri, şampanya rengi bir çoban köpeği yatıyor

Islak, tüyleri karmakarışık

Bana gelince altımda hasırdan bir şilte, üstümde şile bezinden hallice beyaz bir mayo

Denizin rengi masmavi, etraf keskin yeşil yapraklı ağaçlarla dolu

Had bilmez bir huzur

Ah, ne olağanüstü bir gün!

Güneş denizle birleşinceye dek burada kalacağım

Turfanda üzümlerle, sıcak ekmek be böğürtlen reçeli yiyeceğim

İnce bir rüzgar esiyor, öylesine, vazifesini yapmak için yanağınızdan öperek selam verip gidiyor, ne romantik.

Güneş utangaç, mavi bir bulutun arkasına saklanıyor

Ağaçlar yeşermiş, olabildiğince açık seçik

Az ileride saçları omuzlarına değen ufak tefek bir kız

Elinde solgun bir papatya

Kızın yüzü de papatyadan hallice, rengini ondan almış besbelli

Seviyor, sevmiyor…

Yazık değil mi o solgun papatyaya!

Kızgın bir sardunya gibi pembe pembe hayıflanıyorum içimden

Üstelik üvey çocuğu sardunyanın papatya.

Bana ne oluyorsa, üzülüyorum papatyaya.

***

Akşamüzeri çoktan olmuş

Ne çabuk geçiyor bu meret

Akreple yelkovan arasına sıkışmış bir ömür işte, ne bekliyoruz ki

“En fazla zamanı, zaman kazanmak isterken kaybediyoruz” demiş Steinbeck

Haklılığı gün gibi ortada değil mi?

Ha bu arada Steinbeck’den söz açılmışken “Fareler ve İnsanlar” kitabı var şuan elimde

Neden bu zamana kadar okumamışım o da ayrı bir ironi

Neyse bu sakil koya kısmetmiş…

Bir de şu konu var:

Papatyalar hep tek sayılı olurmuş, yani seviyorla başlayınca mutlu sonla bitermiş. Boşuna koparmayın…