Papatyaca gülmece

ELİF & SELÇUK

7. BÖLÜM

Evlendikten epeyce sonra…

Kız Kulesine karşı bir bankta oturur Elif ile Selçuk…

Başını yaslar Selçuk’un omzuna Elif.

Selçuk kıpırdanır.

S: Omzum acıdı Elif kalk bakayım. Ne ağır başın var öyle.

Eliyle ceketinin omzunu temizlemeye çalışır.

S: Bu ne ya… Kepek de var saçlarında. Canım kaşmir ceketimi mahvettin ya.

E: Neee? Senden hiçbir şey beklemeden sana evet dedim. Karşılığı bu mu olacaktı? Hhüüü…Hüüü…

S: Kes zırıltıyı. Nefret ederim gözyaşlarından. Hem bana baksana sen. Seni karım yaptım. Daha ne istiyorsun?

E: Ne mi istiyorum? Bir de soruyorsun yani? Off, Popom.

S: Aynı bankta ben de oturuyorum ya. Gıkım çıkmıyor.

E: Tabii çıkmaz buraya getiren sensin. Hem bak bakayım bana. Senin alnında kırışıklar da başlamış Selçuk. UUuuuuu kaz ayakları belirginleşmiş güzünün etrafında. Yaşlanıyorsun artık.

S: Ya sen… Bakayım sana alıcı gözüyle bir. Senin burnun da büyükmüş. Çenen de haddinden fazla sivri. Aşk hakikaten kör ediyormuş insanın gözünü. Ya nasıl fark edemedim ben?

Elif hışımla fırlar ayağa, burnunu çeker.

E: Ben o Zekeriya’yı bulmaz mıyım? Bulup da evini başına yıkmaz mıyım? Yaktı başımı. Yaktı.

Selçuk şöyle bir bakar koşar adımlarla giden kıza ve seslenir arkasından.

S: Üstelik bacakların da çarpık. Zekeriya… Elif’i hallettim sıra sen de. Yaptığın işleri kontrol emdeyim diye sardın başıma bu kızı. Fakirdir dedik, sözümüzü dinler dedik. Tepemize çıktı. Yaktım seni Zekeriye. Kovuldun anladın mı? Şimdi şirkete gelip kovuyorum seni.