Papatyayım Beton içinde …

Onca beton yığını içinde küçücük bir toprak parçasından yukarı çıkmaya çalışan bir papatyayım ben. O kadar güzel ve o kadar göz alıcı ki yapraklarım yanımdan geçen insanlar üzerime basmaktan korkuyorlar. Ama kimse de eğilip dokunmuyor bana sevgiyle. O beton yığını içinde adeta betonlaşan gövdemi hissedemiyorlar. Dokunmalarını istiyorum çünkü bu beden bana ağır geliyor, yapraklarım da bir o kadar hassas… Değişmek istiyorum bir çocuğun minicik ellerindeki sevgiyle ya da bir bayanın şefkatli dokunuşlarıyla… Bir çocuk koparsın bu topraktan beni ve sevgiyle bir saksıya diksin istiyorum. Saksıda o çocuğun minicik ellerinin yumuşaklığını kıskanıp gövdem de yapraklarım kadar narinleşsin istiyorum.

Sevsinler beni istiyorum. Betonlaşma içinde bir güzelliğin farkına varabilsinler istiyorum ve keşfedilmek istiyorum. Beni sevgiyle emekle koparıp sevgililerine, annelerine, babalarına, kardeşlerine hediye etsinler istiyorum. Ben bir aile istiyorum. Birileri beni vazoya koysun ve her yanımdan geçişlerinde bana hayranlıkla baksınlar istiyorum.

Ben kısacası dünyayı bir sürü benden bezesinler istiyorum. Artık insanlar farkıma ve farkımıza varsınlar istiyorum. Çok şey mi istiyorum?